Więc Di Maio do mikrofonów RTL: „Nowym celem partii jest zbudowanie kolegialnego kierownictwa, silnego i legitymizowanego przez głosowanie".
(Massimiliano D'Elia) To zdanie zawiera całą dyskomfort wielkich nazwisk ruchu w obliczu bezlitosnych sondaży, które pokazują krwotok utraconych głosów na wielu włoskich terytoriach. W tej chwili decyzja o sprzymierzeniu się z Partią Demokratyczną na szczeblu krajowym, a potem także lokalnym, nie przyniosła żadnych rezultatów w zakresie konsensusu. Sojusz, który ożywił Partię Demokratyczną, wprowadzając ją do pokojów z guzikami i sprawił, że stała się coraz bardziej popularna Giuseppe Conte, do tego stopnia, że teraz myśli o założeniu własnej partii w stylu starej chrześcijańskiej demokracji, porzucając losowi tych, którzy nadali mu życie polityczne. Luigi Di Maio próbuje teraz przewidzieć ruchy swoich wewnętrznych rywali, próbując uratować to, co można uratować.
Pomysł, na razie tylko szeptany przez Di Maio, po rundzie wyborczej, to stan generalny w październiku. Ta sama propozycja została złożona, w nieoczekiwanych czasach, także przez Alessandro Di Battista, rozwiązanie, które w istocie stawia podstawy Ruchu na granicy decyzji, kiedyś uważanych za kręgosłup grilliny. W kongresie powinni wziąć udział delegaci powołani spośród wybranych przedstawicieli każdego terytorium, tj. Parlamentarzyści, burmistrzowie, radni województw i samorządowi oraz czysto reprezentatywny „internetowy” udział aktywistów.
Obecny przywódca polityczny Vito Crimi od pierwszych komentarzy nie wydaje się być entuzjastycznie nastawiony do nowej linii wykluczenia bazy w tak rażący sposób poprzez przesłanie do archiwum „modus operandi”, który wyznaczył genezę Ruchu. Odpowiedź Di Maio nie była spóźniona: „Crimi robi niemożliwe, ale jest regentem, nie został wybrany".
Dlatego Luigi Di Maio próbowałby zebrać jak najwięcej, aby utworzyć plik twardy rdzeń wokół jego postaci. Rodzaj "magiczna lilia”Matteo Renzi. Grillini pomyślałby zatem o „rozbudowany sekretariat„Gdzie wszystkie wielkie nazwiska w partii mogłyby się zbiegać, Alessandro Di Battista w zestawie. Oczywiście istota, która zawsze zwracała się ku Luigiemu Di Maio. Kolejną nowością jest wniosek o poddanie pod głosowanie wniosku o zmianę statutu platformy Rousseau, coraz bardziej marginalizujący Davide Casaleggio.
Jeśli chodzi o doświadczenie rządu, można by już mówić o Conte „ter” rząd. Kryzys techniczny zaistniał w celu zastąpienia niektórych ministrów, którzy nie zabłysnęli podczas pandemii: Minister Edukacji, Łucja Azzolina i praca, Nunzia Catalfo na wysokości M5S, a dla Pd Transport, Paola De Micheli. Topór także na ministra spraw wewnętrznych Luciana lamorgese.
Pewne jest to, że przetasowania w ministerstwach „rangi”, takich jak te, będą musiały przejść przez zaufanie dwóch sal Parlamentu, jak już powiedział Kwirynał.
Zaufanie więc, które już zapowiada się pełne „niebezpiecznych” pułapek ze względu na wąską większość, na którą rząd może liczyć w Senacie.