(autor: Giovanni Calcerano) Intermittent Fasting (w języku angielskim Intermittent Fasting lub IF) to ogólny termin określający różne rodzaje diet, w których okres postu i okres bez postu występują naprzemiennie.
Następujące po tym ograniczenie kalorii, oczywiście uzyskane bez niedożywienia i niedoborów, może zdaniem naukowców spowolnić proces biologicznego starzenia, a tym samym doprowadzić do poprawy stanu zdrowia i wydłużenia zarówno średniego, jak i maksymalnego czasu trwania życie.
Najpopularniejsze protokoły okresowego postu można podzielić na 2 kategorie: posty obejmujące cały dzień i posty z ograniczonym czasem odżywiania.
W pierwszej kategorii najbardziej restrykcyjna dieta to z pewnością taka, która obejmuje post co drugi dzień (tzw. Dieta 1: 1). Skutkuje to 24-godzinną abstynencją, po której następuje 24-godzinny okres karmienia. Są jednak i inne metody: na przykład bardzo popularna jest dieta 5: 2, która polega na poszczeniu przez dwa kolejne dni w ciągu całego tygodnia.
Z drugiej strony dieta ograniczona czasowo to taka, która implikuje możliwość jedzenia tylko w określonym oknie czasowym w ciągu dnia. Najczęstszą formą jest poszczenie przez 16 z 24 godzin i jedzenie tylko przez pozostałe 8 godzin. Chociaż może się to wydawać szczególnie restrykcyjne, można to osiągnąć, pomijając śniadanie i jedząc tylko w odstępie między 13 a 21 (lub w podobnych 8-godzinnych odstępach).
Aby sprawdzić prawdziwą skuteczność IF, zespół naukowców z National Institute on Aging w Stanach Zjednoczonych przeprowadził eksperyment na 40 myszach i odkrył, że podawanie im naprzemiennego postu w formie 1: 1 (tj. dzień abstynencji i dzień odżywiania) prowadzi do zwiększenia ich funkcji poznawczych. Badania zostały przeprowadzone przez dr Marka Mattsona, obecnego szefa Neuroscience Laboratory w tym samym instytucie, profesora neuronauki na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa i jednego z czołowych badaczy w dziedzinie komórkowych i molekularnych mechanizmów leżących u podstaw wielu chorób neurodegeneracyjnych. jak choroba Parkinsona i Alzheimera.
Na podstawie rejestracji aktywności mózgu zespół badawczy był w stanie zweryfikować, że myszy biorące udział w eksperymencie były bardziej czujne, a części ich mózgów poświęcone pamięci i uczeniu się były bardziej aktywne w wyniku przerywanego postu. Zespół odkrył również, że myszy wykazywały średnio 50% wzrost zawartości substancji chemicznej zwanej `` mózgowym czynnikiem neurotroficznym '' (BDNF), białku, które - jak stwierdzono w poprzednich badaniach - odgrywa kluczową rolę w przedłużaniu życia komórek nerwowych oraz promowanie rozwoju nowych (a także poprawa ogólnego funkcjonowania poznawczego).
Mattson odkrył, że inne myszy karmione codziennie były również wykorzystywane w badaniach jako zestaw kontrolny. A wszystkie myszy, zarówno te, które pościły, jak i te, które jadły codziennie, spożywały taką samą liczbę kalorii tygodniowo. Stwierdzono jednak, że tylko myszy poszczące co drugi dzień wykazywały korzyści poznawcze. Tłumaczy się to faktem, że gdy organizm jest narażony na post trwający dłużej niż 12/14 godzin, przestaje wykorzystywać energię zgromadzoną w wątrobie i jest zmuszony do wykorzystania złogów tłuszczu. Aby to jednak zrobić, organizm musi najpierw przekształcić te złogi w ketony, które działają bezpośrednio na komórki nerwowe i powodują, że wytwarzają one BDNF. Jest to zatem powód, dla którego głodzone myszy wykazywały lepsze funkcjonowanie poznawcze; jedzenie małych i małych ilości każdego dnia nie daje takich samych korzyści jak przerywany post.
Badania sugerują również, że te same efekty aktywacji i stymulacji mózgu mogą wystąpić u ludzi w ten sam sposób. Z drugiej strony mogło to być dziedzictwo odległej przeszłości, w której w trudnych czasach zdobywania pożywienia trzeba było myśleć możliwie jasno, aby przeżyć. Dlatego w ujęciu ewolucyjnym zdolność do poprawy funkcjonowania mózgu podczas postu pozwoliła tym, którzy go mieli, na łatwiejsze rozmnażanie się, a tym samym na przekazanie tej cechy potomstwu.