Pracownicy sektora prywatnego na Północy pracują prawie 2 miesiące więcej w roku niż ich koledzy z Południa i w związku z tym ci pierwsi otrzymują stawkę dzienną wyższą o 34 proc. od tych drugich.
Czy to oznacza, że na północy pracownicy i robotnicy są pracoholikami, a ci na południu próżniakami? Absolutnie nie. Broń Boże. Nawet na południu pracy jest dużo i chyba nawet więcej niż w innych rejonach kraju; Niestety robi się to na czarno.
Dlatego te godziny przepracowane nieregularnie nie mogą być uwzględniane w oficjalnych statystykach. Ponadto nieuczciwa konkurencja praktykowana przez przedsiębiorstwa całkowicie lub częściowo nieznane organom podatkowym i INPS sprawia, że płace przewidziane przez CCNL są bardzo niskie w sektorach, w których działają. W rzeczywistości, gdyby te ostatnie wzrosły choćby nieznacznie, wiele zwykłych przedsiębiorstw odczułoby wzrost kosztów, co prawdopodobnie spowodowałoby ich wycofanie się z rynku.
Powiedzmy sobie jasno, z pewnością musimy na mocy umowy zwiększyć wynagrodzenia niższych szczebli kierowniczych, ale prawdziwym problemem jest rozprzestrzenianie się szarej strefy, która sprawia, że zatrudnienie na Południu jest niestabilne i ubogie. Krótko mówiąc, jeśli nie zaczniemy skutecznie zwalczać nielegalnej pracy, przepaść Północ-Południe będzie się pogłębiać, szkodząc całemu krajowi. Tak twierdzi biuro badawcze CGIA, które przetwarzało dane INPS.
W porównaniu z Południem, na Północy pracujemy o 36 dni więcej w roku
Zgodnie z przetwarzaniem rzemieślników z Mestre na podstawie danych INPS, w 2021 r. średnia liczba płatnych dni na północy wyniosła 247, podczas gdy na południu było to 211. Zatem na północy hipotetyczny pracownik przepracował 36 dni więcej, co odpowiada prawie 2 „dodatkowe” miesiące pracy w porównaniu do kolegi z południa. Jeśli chodzi o przeciętne dzienne wynagrodzenie brutto, na północy kształtowało się ono na poziomie około 100 euro, a na południu około 75. W rezultacie dzienna płaca na północy jest średnio o 34 proc. wyższa niż na południu.
Dlaczego ludzie na południu pracują mniej? Oprócz istnienia bardziej rozpowszechnionej niż w pozostałej części kraju szarej strefy, która statystycznie nie pozwala na liczenie nieregularnie przepracowanych godzin, na południu występuje niewielki przemysł, szczególnie zaawansowanych technologii oraz ograniczona koncentracja działalność bankowo-finansowa i ubezpieczeniowa. Rynek pracy charakteryzuje się dużą liczbą pracowników tymczasowych, dużą liczbą pracowników nieregularnych, zwłaszcza w usługach, a także wieloma pracownikami sezonowymi związanymi ze światem turystyki. Co więcej, prowadzi się mniej badań, mniej innowacji, a liczba absolwentów pracujących na Południu jest bardzo niska. Połączenie tych elementów powoduje, że wynagrodzenia otrzymywane przez pracowników etatowych są statystycznie niższe od średniej krajowej.
Istnieje również duża różnica w produktywności
Jako dowód na to, że na średnie wynagrodzenie na danym terytorium wpływa „waga” i jakość istniejącego na tym terytorium systemu przedsiębiorczości i zatrudnienia, wydajność, wyrażona jako stosunek wartości dodanej na przepracowane godziny, jest również dobrym wskaźnikiem do rozważań na temat poziom wynagrodzenia. W rzeczywistości wysoka produktywność odpowiada wysokim zarobkom i odwrotnie. Z lektury tych danych wyłaniają się bardzo wyraźne różnice terytorialne. O ile na północy średnia wartość za rok 2019 wynosiła około 40 euro, o tyle na południu było to 30 euro. Zmiana procentowa była zatem o 33 procent większa na korzyść Północy.
Zarobki: Mediolan na szczycie. W Ragusie „najbiedniejsi” pracownicy. W Lecco najwięcej „mruków”
W 2021 roku najwyższe średnie dzienne wynagrodzenie we Włoszech otrzymali pracownicy sektora prywatnego zatrudnieni w prowincji Mediolan (124 euro). Na kolejnych miejscach plasują się Bolzano (104,8 euro), Parma (103,8 euro), Bolonia (103,4 euro), Modena (102 euro), Rzym (101,3 euro), Reggio Emilia (100,6 euro), Genua (99,8 euro), Triest (99,4 euro) i Turyn (98,5 euro). Najniższe dzienne wynagrodzenie wypłacano jednak w Trapani (67,1 euro), Cosenzy (66,8 euro), Vibo Valentia (66,7 euro) i wreszcie w Ragusie (66,5 euro).
Pracownikami i pracownikami o najwyższej średniej liczbie dni przepracowanych w roku 2021 byli pracownicy zatrudnieni w Lecco (259,5 dni). Na drugim miejscu znajdują się pracownicy prywatni z Vicenzy (258,2), Treviso (256,9), Lodi (256,7), Pordenone (256 dni), Bergamo (255,6 dni), Padwy (255,4), Cremony (254,8 dni), Reggio Emilia ( 254,1 dni) i Modena (252,2 dni).
Wreszcie prowincje, w których „mniej” pracowników było w biurach lub fabrykach w badanym roku, to Crotone (200,7 dni), Lecce (200 dni), Rimini (199,5 dni), Agrigento (199,3 dni) Salerno (198,7 dni) , Foggia (198,4 dni), Cosenza (196,8 dni), Trapani (195,6 dni), Nuoro (193,7 dni), Mesyna (193,4 dni) i Vibo Valentia (177,2 dni).
Menedżerowie mają dzienne wynagrodzenie o 577% wyższe niż pracownicy
Ponownie z porównania średniego dziennego wynagrodzenia za 2021 rok włoscy menedżerowie otrzymują wynagrodzenie o 577 proc. wyższe niż to, które otrzymują pracownicy. Jeśli pierwsi otrzymają wynagrodzenie brutto w wysokości 500 euro za 291 dni pracy w roku, drudzy otrzymają prawie 74 euro za łącznie 219 dni przepracowanych, natomiast pensja pracowników wynosi 97,5 euro, podczas gdy menedżerowie otrzymują 219 euro dziennie.
Najwyższe wynagrodzenia w sektorze kredytowo-ubezpieczeniowym
Również w 2021 roku branżami, w których dzienne wynagrodzenie było najwyższe, były osoby zatrudnione w sektorze ubezpieczeń kredytowo-finansowo-finansowych (170 euro brutto), górnictwie (163,5 euro), sektorze elektroenergetyczno-gazowym itp. (161,3 euro), informacyjno-komunikacyjna (126,4 euro) i przetwórstwo przemysłowe (107,2 euro). Najniżej opłacani są natomiast przedsiębiorcy z branży wynajmu biur podróży i usług biznesowych (68,2 euro) oraz wreszcie przedsiębiorcy z branży hotelarsko-gastronomicznej (56 euro).
