(autor: Mario Melazzini AIFA) Centralnym problemem opieki zdrowotnej jest przejęcie pełnej odpowiedzialności za pacjenta, włączenie go i towarzyszenie w ścieżce terapeutycznej, w której ważną rolę odgrywają wszyscy przedstawiciele personelu medycznego.
W tym scenariuszu pielęgniarki odgrywają kluczową rolę w codziennej relacji z pacjentem i stanowią punkt odniesienia gwarantujący przestrzeganie zaleceń terapeutycznych i trwałość systemu, unikając niewłaściwego leczenia i wynikającego z tego marnowania zasobów publicznych.
Pielęgniarka w mojej wizji odgrywa rolę współbohatera, a zmiana kulturowego podejścia do zawodu mogłaby pozwolić jej na dalsze poszerzenie horyzontów, tak jak ma to miejsce w innych krajach europejskich.
Na przykład w Wielkiej Brytanii pielęgniarka ma możliwość przepisywania niewielkiej i ściśle określonej liczby leków w kontekście konkretnego planu klinicznego pacjenta po postawieniu diagnozy lekarskiej. Innym ważnym doświadczeniem jest doświadczenie Hiszpanii, gdzie nigdy nie mówi się o przepisywaniu leków, lecz o wydawaniu leków. Kolejność wydawania to termin używany zamiast recepty.
Obecnie w naszym kraju ustawa referencyjna (Dekret Legislacyjny 219/2006 - Tytuł VI) wśród osób uprawnionych do przepisywania leku wymienia wyłącznie lekarzy. Jeśli więc ktoś chciałby poeksperymentować z rozszerzeniem tej zdolności, w ściśle określonych przypadkach i zawsze w porozumieniu z lekarzem kierującym, konieczna byłaby zmiana normy.
Poza technicznym i prawnym aspektem recepty osobiście uważam, że nadszedł czas na szerszą dyskusję pomiędzy wszystkimi zaangażowanymi stronami: lekarzami, pielęgniarkami, Ministerstwem Zdrowia, Wyższym Instytutem Zdrowia.
Celem tej debaty nie może być określenie granic i obszarów interwencji różnych kategorii zawodowych, ale raczej zidentyfikowanie konkretnych rozwiązań w celu poprawy opieki nad pacjentem i zaoferowania coraz bardziej funkcjonalnej odpowiedzi na zapotrzebowanie na większe potrzeby zdrowotne. odpowiedni.