(autor: Barbara Faccenda) IS (państwo islamskie) poświęcił wiele czasu i zasobów na realizację i rozpowszechnianie kampanii komunikacyjnych, przede wszystkim w celu rekrutacji i stymulowania swoich wyznawców na polu bitwy.
Zakładamy, że sednem każdej kampanii komunikacyjnej włączającej są dwa rodzaje strategii przekazu: defensywna i ofensywna (atak): z definicji kontrnarracje są z natury defensywne.
Udane kampanie komunikacyjne łączą w sobie zarówno obronne, jak i obraźliwe wiadomości, przy czym ta ostatnia dominuje.
Kontrracje ograniczają się jedynie do przesłania sprzeciwu, pozwalając twórcom tego ostatniego ustalić teren, na którym toczy się bitwa o komunikację, i zachować kontrolę nad narracją.
O ile nie jest to absolutnie konieczne, kampanie komunikacyjne powinny unikać odpowiedzi na komunikaty opozycji, ponieważ to po prostu powtarza i wzmacnia ich przesłanie.
Sama kampania kończy się rozmową o tym, o czym przeciwnik chce rozmawiać, umożliwiając mu ustalenie narracji. Odpowiadając na wiadomości przeciwnika, pozwalamy mu ustalić teren, na którym odbędzie się bitwa o komunikację.
Natomiast ofensywne wiadomości, to znaczy wrogie, atakują przeciwnika, popychając go do obrony, wymagając od niego wydania środków na przeciwdziałanie wiadomości.
Środki, za pomocą których można przejąć kontrolę nad narracją, które określają warunki debaty, są fundamentalne.
W przeciwieństwie do komunikatów defensywnych, które koncentrują się na wiadomościach przeciwnika, „atak” daje możliwość rozpowszechnienia kluczowych wiadomości.
IS opracował wyrafinowaną strategię „przynęty medialnej”, w której rozpowszechnia propagandę zbudowaną w celu uzyskania typowej odpowiedzi, aby stworzyć sobie możliwości wykorzystania wcześniej zapakowanych wtórnych przepływów komunikatów.
Dobrze znanym, choć okrutnym przykładem jest wideo „uzdrawiające klatkę piersiową wierzących”, w którym pokazano spalonego pilota jordańskiego: kiedy Zachód odpowiedział wiadomościami potępiającymi barbarzyństwo IS, ten drugi był gotowy odpowiedzieć, zwracając uwagę na hipokryzję dezaprobaty, ponieważ nie było podobnych oburzeń dla muzułmańskich dzieci codziennie spalanych żywcem przez bombardowania z powietrza, co dowodzi, że Zachód bardziej troszczył się o pilota niż o tylu cywilów muzułmańskich zginęło podczas bombardowania.
Krótko mówiąc, nasz pośpiech z odpowiedzią sprawił, że (i niestety nadal to robi) gra IS: z niecierpliwością w rywalizacji w celu przeciwstawienia się jej narracji, ryzykujemy, w najlepszym wypadku, stoczenie wojny słów nad ich warunki wpadające w pułapki i wzmacniające ich narrację.
Niedawnym przykładem jest masowe rozpowszechnianie postu na Twitterze, w którym użytkownicy kanału Telegram sugerowali trafienie do Włoch. Rozpowszechnianie przez wszystkie media, telewizję, prasę, radio, debaty nie przyczyniło się jedynie do wzmocnienia narracji IS, rozpowszechniając ponadto ich główne przesłanie: terror, strach i poczucie niepewności.
Prawdopodobnie głównym ograniczeniem w tych przypadkach jest fragmentaryczne podejście do komunikacji i brak zrozumienia rzeczywistej potrzeby wielowymiarowej i zintegrowanej kampanii komunikacyjnej. Skuteczne kampanie komunikacyjne to złożona konstrukcja, złożona z wielu różnych rodzajów wiadomości (ofensywnych, defensywnych, tożsamości, racjonalnego wyboru) dystrybuowanych za pomocą środków wielopostaciowych (online, drukowanych, telewizyjnych, radiowych, wystąpień publicznych), wszystkie na poparcie centralna narracja konsolidowana przez synchronizację z działaniem na ziemi.
Poza tym, że jest naiwna, kampania komunikacyjna, która reaguje jedynie poprzez skoncentrowanie się na rodzaju wiadomości w odosobnionym wysiłku, z pewnością może zawieść, gdy jest kampania zintegrowana.
Suma kampanii komunikacyjnej IS jest z pewnością większa niż poszczególne jej części.
Podczas gdy politycy wydają się skłonni zrozumieć zakres i wyrafinowanie kampanii komunikacyjnych potrzebnych do wyboru, nadszedł czas, aby zrozumieli, że konieczne jest podjęcie takich samych wysiłków, aby stawić czoła propagandzie IS.
www.barbarafaccenda.it