(autor: Andrea Pinto) Media są bardzo słabe wiadomości, że 18 sycylijskich rybaków od XNUMX września zeszłego roku jest przetrzymywanych w Benghazi w kręgach bliskich generałowi Kalifa Haftar. Wyjeżdżając z Mazara del Vallo, można by ich było spotkać na wodach libijskich. Wszyscy w rządzie uważali, że to trywialny incydent dyplomatyczny, który zostanie rozwiązany w ciągu kilku dni. Oczekiwano ich natychmiastowego uwolnienia, biorąc pod uwagę poparcie Włoch dla rządu porozumienia narodowego kierowanego przez Fayeza al Serraj, zamiast bezpośredniego przeszkadzania generałowi Haftarowi, który kontroluje miasto Benghazi. Właśnie ten Haftar, pan Cyrenajki i zawzięty przeciwnik al Serraj (Serraj ogłosił rezygnację w październiku).
W międzyczasie nie jest jasne, czy rybacy są zatrzymani pod zarzutem transportu i handlu narkotykami. Libijska policja rzekomo znalazła w łodziach rybackich kilka bloków narkotyków i pokazała opinię publiczną. Wersja, która prawie nie przekonuje włoskich właścicieli dwóch włoskich łodzi rybackich Antarktyda i Medinea: łodzie rybackie zostały pozostawione bez opieki na molo w Benghazi, nikt ich nie sprawdził ani nie zapieczętował tak, jak powinien.
Historia nabrała wtedy innego, pretekstowego konotacji. Środowiska w pobliżu Haftar złożyły nietypową prośbę o okup, zmieniając naszych rybaków z prostych więźniów do śledztwa w prawdziwych „zakładników”. Libijczycy domagają się uwolnienia czterech swoich rodaków aresztowanych w 2015 r. W Katanii, sądzonych w Sądzie Przysięgłym i Sądzie Najwyższym, skazanych na 30 lat jako handlarze migrantów i mordercy. Jednak Libijczycy z Bengazi są uważani tylko za młodych piłkarzy. To są lata dwudzieste Joma Tarek Laamami, Abdel-Monsef, Mohannad Jarkess i Abd Arahman Abd Al Monsiff.
W porcie Benghazi w ciągu kilku dni na zmianę pojawiały się demonstracje miejscowej ludności z prośbą o uwolnienie czterech graczy poszukujących szczęścia za granicą. Powiedzieli, że muszą udać się do Niemiec, aby zapisać się do młodzieżowych drużyn piłkarskich.
Teza od początku historii uważana przez prokuratora Katanii za odpychającą Karmel Zuccaro"Poza młodymi graczami. Nie zostali nawet skazani za morderstwo tylko dlatego, że nie dowodzili łodzią. Jednak spowodowali śmierć tych, których przewiezili, w ładowni zatrzymano 49 migrantów. Pozwól sobie umrzeć w bezlitosny sposób. Blokowanie włazu, aby nie znaleźć ich na pokładzie. Jeden z najbardziej brutalnych odcinków, jakie kiedykolwiek zarejestrowano ”.
Prokurator Zuccaro określa w sprawie możliwości wymiany zakładników: „Nie sądzę, żebyśmy byli przesłuchiwani, ale jako prawni operatorzy bylibyśmy absolutnie temu przeciwni. To byłoby odrażające ”.
W międzyczasie jednak rodziny 18 rybaków i właściciele dwóch łodzi rybackich zaczynają się niecierpliwić z powodu nieskuteczności włoskiego rządu. Leonardo Gancitano, armator z Antarktydy, zdecydowanie to popiera: „Zrozumieliśmy, że tylko Turcja i Francja mają stosunki z tą częścią Libii. Dlatego pomyśleliśmy, że być może lepiej jest zwrócić się do Macrona niż Conte".
Członkowie rodzin marynarzy demonstrowali przed Palazzo Montecitorio. Następnie podczas programu telewizyjnego Czwarta Republika Nicoli Porro jedna z matek rybaków potępiła: „Chcą nas wrobić”. Pani wtedy publicznie „krzyczała” na bezczynność instytucji, narzekając, że jest zmęczona kontaktowaniem się tylko z personelem ministra spraw zagranicznych, a nie bezpośrednio z nim.
To nie przypadek, że po kilku dniach, wczoraj pani, a za nią mała delegacja członków rodziny, została przyjęta przez samego Di Maio i premiera Giuseppe Conte.
Wraz z nimi także właściciel Marrone, który stał się rzecznikiem próśb ludzi na koniec dnia i na granicy wytrzymałości. Prezydent Regionu W Musumeci interweniował w ostatnich dniach, prosząc rząd krajowy o przyspieszenie czasu zwolnienia 18 marynarzy: „Są rodziny 18 rybaków, którzy z bólem i lękiem czekają, aż Farnesina wyjawi prawdę, cokolwiek by to nie było. Zapewnienia, które mi dajesz, o co jeszcze będą chcieli nas oskarżyć ”