(autor: Francesco Matera) Prezydent Mattarella opuścił Mario Draghiego carte blanche w sprawie wyboru ministrów i metody, która ma być zastosowana przy tworzeniu nowego rządu. Mario Draghi, mimo że Konstytucja tego nie przewiduje, rozpoczyna dziś konsultacje z różnymi siłami politycznymi. Sposób na wysłuchanie, bez poddawania się szantażowi, próśb tych, którzy będą musieli go wtedy wspierać w obu izbach Parlamentu. Dlatego Draghi będzie dyktował swoją linię, mocując ją do trzech głównych sytuacji kryzysowych w kraju: pandemii, ekonomii i kwestii społecznych. Pewne jest to, że po trzęsieniu ziemi wywołanym przez Matteo Renziego nadal występują wstrząsy wtórne w różnych partiach, a także w dwóch głównych koalicjach. Partia Demokratyczna nie chce rozpraszać rządowych doświadczeń zdobytych z M5S i Leu, także dlatego, że u bram odbywają się ważne wybory administracyjne, które wybierze nowy burmistrz Rzymu. W centroprawicy różne dusze obnoszą się z jednością i wspólną linią, która do dziś nie jest jasna. Naprawdę trudno jest powołać się na wybory w obliczu postaci takiej jak Mario Draghi, na którą powołuje się Silvio Berlusconi w pierwszej osobie i tym samym numerem dwa w Lidze, Giancarlo Giorgetti który zawsze był w kontakcie z byłym prezesem EBC w nieoczekiwanych momentach; Lombardia i Triveneto, baza wyborcza Ligi, nie chcą słuchać alternatywnych rozwiązań dla Draghiego pewnych włoskich zmian gospodarczych pod kierownictwem fachowej ręki, powszechnie uznanej i docenianej. Matteo Salvini znajduje się zatem na rozdrożu, ponieważ Giorgia Meloni, która z dnia na dzień rośnie w sondażach, chce wyborów bez `` jeśli '' i bez, proponując wstrzymanie się od głosu w parlamencie, linii, która jednak nie doprowadziłaby do żadnego stanowiska rządowego lub bez prawa głosu w parlamencie. decyzje w sprawie włoskiego planu naprawy. Należy znaleźć rozwiązanie pośrednie, aby nie rozdzielać środkowo-prawej. To nie przypadek, że Salvini zaczął wczoraj mówić: będziemy wspierać Draghiego, ale nie do 2023 roku z wyborami bezpośrednio po zabezpieczeniu kraju i przed powołaniem nowego Prezydenta Republiki. To drugie rozwiązanie, które mogłaby zostać przyswojona także przez nieprzejednaną linię braci włoskich.
Z drugiej strony, w obliczu poparcia dla Draghiego już zapowiedzianego przez Pd i IV, w tej chwili Leu miażdży w Ruchu, po wewnętrznych walkach z komunikatami prasowymi i wiadomościami społecznościowymi, najprawdopodobniej kolejka do naśladowania zostanie zapytana o ich wyrocznia wykonana w domu, Platforma Rousseau.
Jeśli wszystko pójdzie dobrze Mario Draghi mógłby mieć szeroką i przekrojową „zmienną” większość w Parlamencie co pozwoli mu rządzić z ważnymi marginesami spokoju.
Nominacje ministrów wobec „Dream Team”
Ważna jest inna gra, polegająca na mianowaniu ministrów. Były prezes EBC najprawdopodobniej sięgnie po system mieszany, polityków najwyższego szczebla i techników powołanych do zaproponowania Mattarelli swego rodzaju „Dream Team”.
Hipotezy w tej dziedzinie. Fabio Panetta, członek zarządu EBC, cieszy się wielkim szacunkiem ze strony Draghiego, ale trudno mu opuścić Brukselę, Belloniego do Spraw Zagranicznych, Giovanniniego al Lavoro i stanowisko w Cottarelli, które mogłoby go postawić na czele. ministerstwo gospodarcze i odgrywać kluczową rolę w zarządzaniu planem naprawy i funduszami europejskimi.
Roberto Gualtieri, wysoko ceniony przez Draghiego, mógłby pozostać na Mef gotowy do zarządzania 209 miliardami funduszu naprawczego przeznaczonego dla Włoch.
Marta Cartabia, bardzo droga głowie państwa, mogłaby skończyć w Sprawiedliwości, aby przeprowadzić radykalną reformę. Luciana Lamorgese, jeden z nielicznych techników ustępującego rządu, mogłaby nadal kierować sprawami wewnętrznymi. Zarówno Roberto Speranza, jak i Francesco Boccia mogą nadal zarządzać zarówno zdrowiem, jak i stosunkami z regionami. W rywalizacji pozostają również Dario Franceschini i Lorenzo Guerini. Przed ministrami Partii Demokratycznej miejsce będzie musiało znaleźć także kilka wielkich nazwisk z M5S i IV. A te z centroprawicy? Myślę, że nadal będzie kilka dobrych. W międzyczasie Giuseppe Conte pozostał w Palazzo Chigi, aby kierować machiną państwową w ramach bieżących potrzeb.