Według niektórych danych opublikowanych w raporcie Oxfam „Nagradzanie pracy, a nie bogactwa”, opublikowanym podczas dorocznego spotkania Forum Ekonomicznego w Davos, przepaść między najbogatszymi i najbiedniejszymi na świecie powiększa się.
Około 82% wzrostu zamożności netto, odnotowanego między marcem 2016 r. A marcem 2017 r., Trafiło do najbogatszego 1% światowej populacji, podczas gdy około 3,7 miliarda ludzi, którzy stanowią najbiedniejszą połowę świata, niczego nie dostrzegłem.
Liczba bogatych w okresie referencyjnym rosła w imponującym tempie 1 co 2 dni, podczas gdy w skali globalnej, a dokładniej w okresie od 2006 do 2015 r., Dziewięcio-zerowe bogactwo wzrosło o 13% do rocznie, 6 razy szybciej niż roczny wzrost wynagrodzeń, wynoszący zaledwie 2%, który dotyczył zwykłych pracowników.
Maurizia Iachino, prezes Oxfam Italy, podkreśla, że „nowy miliarder co 2 dni nie jest symptomem kwitnącej gospodarki, jeśli ceny najbiedniejsze i najbardziej podatne na zagrożenia części ludzkości”.
Raport wskazuje również, że dwie trzecie bogactwa „łotrów” z całego świata nie pochodzi z ich pracy, ale jest dziedziczone lub pochodzi z dochodów monopolistycznych, czyli są wynikiem relacji z listami klientów.
Raport pokazuje, że obecny system gospodarczy pozwala tylko niewielkiej elicie gromadzić ogromne fortuny, podczas gdy setki milionów ludzi walczą o przetrwanie przy wyjątkowo niskich zarobkach ”.
Nierówność budzi również poważne obawy we Włoszech. W połowie 2017 r. Najbogatsze 20% Włochów posiadało ponad 66% bogactwa narodowego netto, kolejne 20% kontrolowało 18,8%, pozostawiając najbiedniejszym 60% zaledwie 14,8% bogactwa narodowego.
Udział zamożności najbogatszego 1% Włochów był 240 razy wyższy niż w przypadku najbiedniejszych 20% populacji.
W latach 2006–2016 byliśmy świadkami:
- spadek udziału krajowego dochodu brutto o 28% dla 10% najbiedniejszych Włochów;
- 40% wzrost całkowitego dochodu dla 20% osób o wyższych dochodach.
W 2016 r. Spośród 28 krajów Unii Europejskiej Włochy zajmowały dwudzieste miejsce pod względem nierówności dochodów do dyspozycji.
Raport analizuje również przyczyny, dla których w obecnym systemie gospodarczym ciągły wzrost zysków akcjonariuszy i menedżerów wyższego szczebla odpowiada jednakowo ciągłemu pogarszaniu się wynagrodzeń i warunków pracy.
Według analityków międzynarodowej konfederacji organizacji non-profit, głównymi przyczynami tej sytuacji są:
- szalony wyścig na rzecz obniżania kosztów pracy, który prowadzi do erozji płac (w dokumentacji zauważono, że pracownice są najbiedniejsze i najbardziej zdruzgotane przez nierówności społeczne i ekonomiczne. Na całym świecie zarabiają mniej niż mężczyźni);
- zaniedbanie praw pracowniczych i drastyczne ograniczenie ich siły przetargowej na rynku globalnym (w Wietnamie, jak donosi Raport Oxfam, na przykład kobiety pracujące „często pracują w obszarach bez bezpieczeństwa, a osoby zatrudnione w „ubrania nie widzą swoich dzieci od miesięcy, ponieważ nie mogą wrócić do domu z powodu długich dni pracy i szyderczej płacy, którą postrzegają);
- procesy outsourcingu wzdłuż globalnych łańcuchów produkcyjnych;
- maksymalizowanie zysków biznesowych za wszelką cenę z korzyścią dla uposażeń i zachęt przyznawanych najwyższym menedżerom;
- silny wpływ wywierany przez prywatnych interesariuszy, zdolny do warunkowania polityk.
Jak zauważył prezes Oxfam, raport pokazuje, że „Obecny system gospodarczy tworzy biedne i nierówne miejsca pracy, oferując ryzykowne, niedopłacane i niepewne miejsca pracy oraz systematycznie naruszając prawa osób pracujących. Dziś 94% zatrudnionych w procesach produkcyjnych w 50 największych przedsiębiorstwach świata to niewidzialni ludzie zatrudnieni na stanowiskach bardzo wrażliwych bez odpowiedniej ochrony ”.
Podsumowując, Iachino mówi, że „tak długo, jak dla globalnego systemu gospodarczego wynagrodzenie za bogactwo kilku osób pozostaje głównym celem w zakresie zagwarantowania wszystkim godnej pracy, nie będzie możliwe powstrzymanie wzrostu tej skrajnej i niesprawiedliwej nierówności odnotowanej w każdej części świata".