Wygląda jak galaktyczny wąż, wijący się strumień plazmy i energii wychodzący z czarnej dziury w sercu galaktyki odległej o 8 miliardów lat świetlnych: jego szczególna struktura, spiralna i niejednorodna, byłaby źródłem niezwykłej jasności nagrany pod koniec 2016 roku z rekordowym szczytem, który zaniemówił astrofizykom na całym świecie. Sugerują to badania opublikowane w Nature przez międzynarodową współpracę Whole Earth Blazar Telescope, której przewodniczy Massimo Villata z Narodowego Instytutu Astrofizyki (Inaf). „Dżet był obserwowany przez ponad 40 teleskopów w około trzydziestu obserwatoriach rozsianych na północnej półkuli Ziemi, w tym kilku zarządzanych przez Włochy”, wyjaśnia Claudia M. Raiteri, pierwsza autorka opracowania i badaczka z Inaf w Turynie. „Dane zebrane w różnych częstotliwościach widma, w zakresie optycznym, radiowym i bliskiej podczerwieni, doprowadziły nas do opracowania alternatywnego wyjaśnienia zmienności jasności tego rodzaju aktywnych jąder galaktycznych zwanych blazarami. Zwykle ta zmienność przypisywana jest czemuś, co dzieje się wewnątrz dżetu, podczas gdy my – precyzuje Raiteri – myślimy, że zależy to od jego szczególnej meandrującej struktury. Nasza interpretacja jest taka, że dżet jest zakrzywiony i niejednorodny, to znaczy, że emituje promieniowanie o różnych częstotliwościach z różnych regionów i że te regiony zmieniają orientację w czasie. Kiedy emisja elektromagnetyczna dopasowuje się lepiej do nas zbliżając się do linii wzroku, wydaje się znacznie jaśniejsza niż w rzeczywistości ”. Hipotezę galaktycznego „węża” wydają się potwierdzać zarówno liczby, jak i obserwacje. „Symulacje 3D, przeprowadzone w szczególności w Obserwatorium Astrofizycznym INAF Turin, pokazują początek niestabilności w dżecie, który go zniekształca. Z drugiej strony – kontynuuje Raiteri – analiza obrazów uzyskanych za pomocą interferometrii radiowej ujawnia, że w skali kilku lat świetlnych dżet wydaje się być spiralny i wirujący”.
