Gazeta Partii Pracy „The Guardian” pisze w artykule, że Kreml jest zadowolony z wyniku włoskich wyborów politycznych. Zdaniem Putina zwycięstwo Ligi Salviniego i Ruchu Pięciu Gwiazd mogłoby zbliżyć Włochy do Rosji w polityce zagranicznej. W artykule rzymska korespondentka Stephanie Kirchgaessner zauważa, jak niewiele powiedziano o polityce zagranicznej podczas kampanii wyborczej: jednakże wskazówki zarówno ze strony Ruchu Pięciu Gwiazd (M5), jak i Ligi (dawnej Ligi Północnej) sugerują, że kraj ten wyjścia z NATO, ich prośba o zaprzestanie sankcji wobec Rosji, które zaszkodziły włoskiej gospodarce, a także wsparcie, jakiego obaj udzielili rosyjskiej interwencji wojskowej w Syrii, nasuwają myśl, zdaniem angielskiego dziennikarza, o możliwym opuszczeniu Włoch przez tradycyjne uczestnictwo w Sojuszu Atlantyckim i jego bliskie powiązania ze Stanami Zjednoczonymi. Pomimo zaprzeczeń zainteresowanych „Guardian” wymienia liczne oznaki powiązań obu partii populistycznych z Rosją Putina i cytuje profesora Raffaele Marchettiego z Uniwersytetu Luissa w Rzymie, który wspomina, jak na imprezie zorganizowanej w zeszłym roku od w ambasadzie Rosji we Włoszech byli przedstawiciele polityczni należący tylko do dwóch partii włoskich, a mianowicie M5 i Ligi. Zdaniem eksperta cytowanego przez „Labour” nie jest pewne, czy zwiększony wpływ tych dwóch partii na wybory polityczne Włoch doprowadzi do poważnych zmian w stosunkach z Rosją; ale mogą chcieć negocjować szereg kwestii: od antykremlowskiego wykorzystania baz NATO, przez swój opór wobec nowych sankcji antyrosyjskich lub odnowienie obecnych, po żądanie ograniczenia włoskiej obecności wojskowej na Bałkanach . A potem jest Libia, szachownica, na której interesy Włoch są bardzo mocne: M5 i Lega mogłyby bowiem, zdaniem „Guardiana”, być znacznie bardziej elastyczne w kwestii zaangażowania Rosji na tym teatrze i być otwarte na negocjacje z generałem Khalifą Haftarem, który kontroluje połowę terytorium Libii i cieszy się poparciem Rosji; natomiast dotychczas ustępujący rząd Włoch zdecydowanie wspierał rywala Haftara, premiera Fayeza al Serraja, który stoi na czele uznanego przez ONZ rządu jedności narodowej.
