(Admirała div. res. Nicola De Felice i Massimiliano D'Elia) Rząd czeka na rozwiązania z Europy w celu znalezienia środków niezbędnych do stawienia czoła kolejnej sytuacji kryzysowej, która jest już na horyzoncie, gospodarczej. W międzyczasie Komisja UE zawiesiła pakt fiskalny, a EBC zakupił włoskie obligacje o wartości 15 mld euro (patrz przypadku kwoty kwoty dotychczas wpłaconej przez Włochy na fundusz Mes - Save States).
Premier Giuseppe Conte wczoraj wysłuchał przewodniczącego Komisji Europejskiej:
Tego popołudnia odbyłem rozmowę telefoniczną z przewodniczącą Komisji Europejskiej Ursulą von der Leyen. W trakcie rozmowy przewodniczący von der Leyen chciał przede wszystkim przewidzieć dwie inicjatywy, które zostaną przedstawione Komisji do zatwierdzenia jutro podczas sesji kolegialnej i które, mam nadzieję, zostaną uwzględnione w szerszej strategii europejskiej (European Recovery and Plan reinwestycji), który ma zostać zrealizowany w najbliższych dniach, aby stawić czoła poważnej sytuacji kryzysowej, przed którą wszyscy stoimy.
100 miliardów instrumentów wspierających środki krajowe mające na celu walkę z bezrobociem i podsycanie zwolnień.
Pozwól Włochom i innym państwom korzystać z europejskich funduszy strukturalnych, które nie zostały jeszcze wydatkowane, z największą elastycznością: bez ograniczeń współfinansowania krajowego lub określonych celów funkcjonalnych lub terytorialnych.
Jest to niewątpliwie znaczący krok w kontekście szerszej i bardziej kompleksowej interwencji, która - naszym zdaniem - da poczucie silnej, spójnej i wiarygodnej europejskiej odpowiedzi na to epokowe wyzwanie.
Rozwiązania, które prezydent von Der Leyen zaproponuje Komisji, odnoszą się do środków, które nie zostały jeszcze uzgodnione, aby natychmiast przeznaczyć 100 mld euro. Następnie dodatkowo nawiązuje się do wykorzystania niewykorzystanych jeszcze funduszy strukturalnych, zwolnionych z prerogatyw konstytutywnych. Le Opozycja oceniła i zażądała od rządu co najmniej 100 miliardów euro na zarządzanie kryzysem i ożywienie gospodarki naszego kraju. Nawet jeśli zajęłoby to co najmniej 400 miliardów euro. Merkel przeznaczyła już 550 miliardów euro na swoje Niemcy, ogłaszając, że jest gotowa przynieść je do 1000.
Instytucje europejskie, prawdopodobnie zainicjowane przez niektóre kraje UE, najwyraźniej nie byłyby skłonne do oceny jakiejkolwiek inicjatywy nadzwyczajnej, wolnej od warunków powrotu.
W Europie po pandemii dwie przeciwne strony, Z jednej strony są Włochy, Francja, Hiszpania i Portugalia które z drugiej strony proponują nowe rozwiązania w zakresie wsparcia finansowego związane z trwającą sytuacją kryzysową Niemcy, Austria, Holandia i Finlandia które z drugiej strony skłaniają się ku istniejącym instytucjom, które są dla nas niekorzystne i bardzo warunkujące, jak np. Me - Fondo Salva Stati. Premier Giuseppe Conte wczoraj wieczorem, podczas konferencji prasowej na marginesie zunifikowanej telewizji sieciowej na żywo, jasno dał do zrozumienia, że korzystanie z MES w takiej postaci, w jakiej jest, nigdy nie zostanie zaakceptowane przez Włochy. Conte sprecyzował również, że Mesa może być jednym ze środków, z których można by czerpać, tylko wtedy, gdy zrewidowane zostaną aktualnie obowiązujące przepisy i które mają niewiele wspólnego ze skutkami trwającej sytuacji nadzwyczajnej.
Instytuty wspierane przez kraje nordyckie, spodziewane w normalnych warunkach. Nie zrozumiano, że jesteśmy w stanie wojny i dlatego potrzebne są środki o dużym wpływie, aby uniknąć pandemicznych problemów społeczno-ekonomicznych. Problem z instrumenty finansowe na dług solidarny, Mówiono o euroobligacjach, koronach, ale także o obligacjach wojennych.
Więź wojenna
Podczas gdy obligacje euro są powiązane z projektami i finansowane tylko z inwestycji charakteryzujących się niską gotówką Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego, o krótko- i średnioterminowych terminach zapadalności, obligacje wojenne mogą być gwarantowane przez Bank Włoch bez ograniczeń czasowych. Pomysł nadzwyczajnej emisji obligacji skarbowych dla Włochów, przedsiębiorców, rodzin i włoskich inwestorów mógłby odnieść sukces dzięki korzystnemu opodatkowaniu, zachętom, pomocy ekonomicznej i kredytom dla subskrybentów. Podobnie jak papiery wartościowe wyemitowane podczas ostatniej wojny światowej, z okresem amortyzacji 40/50 lat. Wydawane według wartości 75 centów za każde euro o wartości nominalnej, spłacane w równych proporcjach przez długi czas, przy oprocentowaniu korzystnym dla nabywcy. Dostępne cięcia mogą być 25, 50, 75, 100, 200, 500, 1.000, 5.000, 10.000 i XNUMX XNUMX EUR, nieprzenoszalny. Gwarantowana minimalna stawka 4%. W ten sposób EBC może subskrybować setki miliardów włoskich obligacji rządowych. Majątek zostałby uniknięty, a oszczędności, miejsca pracy, emerytury, szpitale, porty lub lotniska Włochów nie byłyby zagrożone. Dług publiczny wzrośnie, ale jesteśmy w niebezpieczeństwie! ”
Aby nie obciążać długu publicznego, można podążać inną drogą.
EBC mógłby sprzyjać emisji obligacje wojenne (WAR BOND) według obiektywnych kryteriów, takich jak wzięcie produktu krajowego brutto (PKB) każdego kraju jako odniesienia. Ustal maksymalny procent, powyżej którego nie będzie można wyjść: na przykład 20 procent PKB, co w przypadku Włoch odpowiada około 400 miliardom euro.
Oczywiście zastrzyk tego typu ogromnych świeżych środków finansowych w gospodarce będzie musiał zostać uwarunkowany. Różne kraje użytkowników będą mogły wykorzystać zasoby tylko na potrzeby związane z Covid-19, w tym na kolejną fazę odbudowy i ożywienia gospodarki.
Projekty mające na celu przekształcenie architektury krajowego systemu opieki zdrowotnej w dziedzinie pandemii muszą być uprzywilejowane, nie zapominając o rozwoju i modernizacji struktur strategicznych, takich jak drogi, autostrady, porty, lotniska, telekomunikacja, digitalizacja itp.
Wartość tych OBLIGACJI WOJENNYCH nie może być obliczana przy obliczaniu długu publicznego poszczególnych krajów, ponieważ musi on zostać zwolniony z zasad zwykłych sprawozdań finansowych, ponieważ jest wynikiem nadzwyczajnego środka, który musi podążać, z tego solidarnego powodu, nadzwyczajnymi ścieżkami spłaty. Każdy, kto nie będzie w stanie dotrzymać terminów i planów strukturalnych, musi zapłacić emitentowi minimalny procent kary, na przykład w wysokości 2 procent całkowitej kwoty za każdy rok opóźnienia.
W ten sposób powstanie cnotliwy krąg, wzrośnie liczba miejsc pracy i dochody podatkowe na korzyść państwa, które mogłoby w ten sposób spłacić swoje zwykłe, a nawet nadzwyczajne długi.