Ukraina natychmiast przystąpiła do NATO wraz z utworzeniem Rady Kijów-Sojusz, której zadaniem było przygotowanie politycznych i wojskowych procedur biurokratycznych, kiedy Ukraina stanie się wówczas pełnoprawnym członkiem.
Zdecydowano o tym, choć z pewną dozą nieufności, w ostatnich dniach w Brukseli na posiedzeniu Ministrów Obrony. Potwierdzenia tej linii oczekuje się na kolejnym szczycie szefów państw i rządów 11 i 12 lipca w Wilnie.
Kolejną notatką jest powołanie kolejnego sekretarza generalnego Sojuszu. W obliczu braku wspólnego porozumienia zyskuje na popularności pomysł przedłużenia mandatu Norwega Jensa Stoltenberga.
W sprawie wejścia Szwecji do NATO oficjalne oświadczenie mogłoby nastąpić w lipcu na Litwie, pomimo oporu Turcji, nawet jeśli zostanie złagodzony dostawą nowych myśliwców i korzystnym wynikiem niedawnych głosów politycznych na rzecz Erdogana.
Jeśli chodzi o Ukrainę, kraje Europy Wschodniej są coraz bardziej przekonane o potrzebie jej wejścia do NATO, podobnie jak inne kraje bloku zachodniego. Zabezpieczenie wschodnich granic Sojuszu i zapewnienie odpowiedniej ochrony militarnej po wejściu do UE to silne motywacje, które nie przewidują innych rozwiązań niż wejście Ukrainy do NATO.
Ostrożność w tej kwestii wyrażają jednak Niemcy i USA, gdyż Berlin chce uniknąć sytuacji niekontrolowanej eskalacja na wyciągnięcie ręki, podczas gdy Waszyngton chce odeprzeć widmo III wojny światowej.
Po wizycie w Waszyngtonie Stoltenberg zaproponował uniknięcie w Kijowie „Planu działań na rzecz członkostwa” (MAP), czyli długiej procedury, jaką muszą przejść kraje kandydujące. Co więcej, Zełenski nie będzie obecny w Wilnie, ale oczekuje się, że będzie brał udział w tych szczytach do końca wojny.
Absolutną nowością, mającą zademonstrować dobre intencje, jest powołanie Rady Ukraina-NATO w celu rozpoczęcia prac nad praktykami członkowskimi i dlatego myślimy o przedłużeniu mandatu Stoltenberga, aby zagwarantować niezbędną ciągłość w danym czasie bardzo delikatna historia.
Zapisz się do naszego newslettera!