Ministerstwo Polityki Rolnej, Żywnościowej i Leśnej ogłasza, że dziś rano w Paryżu formalnie zaprezentowano ponadnarodową kandydaturę „Transhumance” jako niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości UNESCO.
Kandydaturę wysunęły Włochy jako lider wraz z Grecją i Austrią.
Wraz z podpisaniem przez Stałego Przedstawiciela Włoch przy UNESCO, amb. Vincenza Lomonaco, wraz ze swoimi odpowiednikami z Austrii i Grecji, formalnie rozpoczął międzynarodowy proces oceny, w który zaangażowany będzie zespół niezależnych ekspertów technicznych, a następnie decyzja Komitetu Zarządzającego UNESCO w listopadzie 2019 r.
Tradycyjna praktyka wypasu przedstawia sezonową migrację stad, stad i pasterzy, którzy wraz ze swoimi psami i końmi przemieszczają się do różnych stref klimatycznych, wzdłuż półnaturalnych ścieżek owiec. Podróż trwa kilka dni, a postoje odbywają się we wcześniej ustalonych miejscach, zwanych „stacjami pocztowymi”.
Transhumance jako element kulturowy o silnej treści tożsamościowej był w stanie na przestrzeni wieków tworzyć silne więzi społeczne i kulturowe między praktykami a zamieszkanymi ośrodkami, przez które przechodzą, a także reprezentować zrównoważoną działalność gospodarczą charakteryzującą się szczególnym związkiem między człowiekiem a przyrodą, wpływającą na symboliczny ładunek wszystkich dziedzin sztuki.
Transhumance jest nadal praktykowane zarówno w środkowych, jak i południowych Włoszech, gdzie znajdują się Reguri tratturi, poczynając od Amatrice (na którego głównym placu odbył się historycznie wielki festiwal pasterzy wypasowych) i Ceccano w Lacjum po Aversa degli Abruzzi i Pescocostanzo w Abruzji , od Frosolone w Molise do Gargano w Apulii. Pasterze transseksualni są nadal aktywni również w regionie alpejskim, w szczególności w Lombardii i Val Senales w Południowym Tyrolu.
Opracowanie dokumentacji wniosku, koordynowane na szczeblu międzynarodowym przez Grupę Roboczą UNESCO Ministerstwa Polityki Rolnej, Żywnościowej i Leśnej, pod przewodnictwem prof. Pier Luigi Petrillo widział aktywne zaangażowanie wspólnot włoskich, które w ostatnich latach aktywnie pracowały nad poprawą i ochroną wypasu bydła oraz fundamentalnym wkładem rodzin i pastorów, którzy byli w stanie utrzymać żywotność tej praktyki przez lata, pomimo trudności społeczno-ekonomicznych i wyludnienie obszarów wiejskich.