(Massimiliano D'ELia) Pentastellati'nin atı olan parlamenterlerin kesimi artık bir hayal değil, İtalyanlar bunu EVET'in yüzde 70'iyle başardılar. Kastın bir kısmını kestiler, ne büyük bir başarı, eve "nefret edilenleri", politikacıları gönderenler. En azından politikacılar grillini'yi kendileri açmak istedikleri meşhur konservede ton balığı haline gelmeden önce böyle tanımladılar.
Halkın beğenisiyle istenen bu reformun somut etkilerini inceleyelim.
Oda 630'dan 400'e ve Senato 315'ten 200'e geçti. Yurtdışında seçilenler için bile kesin bir kesinti vardı, sadece 8 milletvekili ve 4 senatör kalmaya devam edecek. Ömür boyu senatörlere dokunulmadı. Bu makas vuruşunun sadece bir sonraki yasama meclisinde geçerli olması çok kötü. Önemsiz olmayan bir özellik, eğer birisi mevcut milletvekillerinin bir kısmını eve göndermeyi umuyorsa, oy vermek yanlıştı.
Kanun Devlet Başkanı tarafından onaylandığında, seçim bölgeleri de yeniden tasarlanacak. Ama İtalyanların lehine gerçekten ne değişiyor? Para tasarrufu ile yollar ve otoyollar, okullar veya her neyse inşa etmek mümkün olacak mı? Yasama süreci daha hızlı olacak mı? Ne yazık ki bunların hiçbiri hiçbir şeyi değiştirmiyor.
Artık ödenmeyen aylık ödemelerde yıllık net tasarruf 70 milyon Euro'nun biraz üzerindedir. İtalyanlar böylelikle ceplerine bir avrodan biraz fazla para koyabilecekler. EVET, Senato ve Oda'nın ağır işletme giderlerini ödemeye devam edecek. Gerçek ekonomik tasarruflara sahip olmak ve tek meclisli bir çözümle kanun sürecini hızlandırmak için bütün bir Parlamento şubesinin kaldırılması daha mantıklı olurdu.
630 milletvekili ile her 96 kişiye bir temsilci düşüyordu, şimdi 150 için bir temsilci olacak. 315 senatörle, oran 1 kişi başına 188 idi ve 200 senatöre yapılan kesintiyle, her 1 kişi için 302 olacak.
Temelde hiçbir şey değişmiyor, bu bir siyasi referandumdu, EVET'i destekleyenler için bir tür kupondu, mevcut hükümetin yasama organının görev süresinin sonuna kadar devam etmesini meşrulaştırması için bir bahane. İtalyanları, halkın parasını biriktirerek vatandaşların gerçek hayatını değiştirecek çığır açan bir değişim olacağına inandırdılar. Yılda 70 milyon euro ile mi? Bir ülkenin ekonomi politikasını değiştirmek için yüz milyarlarca avroya ihtiyaç var.
Tasarruf edilen bu 70 milyon avronun İtalyanların lehine "görünür" olan somut bir şey inşa etmek ve onları israf etmek için değil, onları devlet bütçesinin akışına yönlendirmek için kullanılması artık arzu edilirdi.