(Για Άντριου Πίντο) Η προπαγάνδα του Πούτιν για την υποστήριξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία επικεντρώνεται σε ιστορικούς λόγους, που χρονολογούνται από την αυτοκρατορία του Μεγάλου Πέτρου και στην αφήγηση της επικίνδυνης επέκτασης του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας.
Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία είναι μια θέση που μελετήθηκε από πολλούς διεθνείς παρατηρητές και αναλυτές, οι οποίοι, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την εισβολή στη Μόσχα κατά του Κιέβου, σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν αξιολογήσει τους λόγους που υποστήριξε ο Πούτιν ως αποδεκτούς και κατά μια έννοια ακόμη και κοινοποιήσιμους.
Η πρόσφατη ιστορία όμως λέει μια άλλη εκδοχή, αυτή που ο στρατηγός Pasquale Preziosa,
πρώην Επιτελάρχης τηςAeronautica και σήμερα πρόεδρος τουΠαρατηρητήριο ασφαλείας Eurispes εξήγησε κατά τη διάρκεια ενόςσυνέντευξη στο TGCOM24. Ακούσαμε λοιπόν από τον στρατηγό να εμβαθύνει τις έννοιες που επισημάνθηκαν κατά την τηλεοπτική παρέμβαση.
Όσον αφορά τοΗ είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ο στρατηγός Preziosa υποστήριξε ως εξής: «Η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ σήμερα δεν βοηθά από μια γενική άποψη να ευνοήσει μια πιθανή ειρηνευτική διαδικασία, από πολιτική άποψη, αντίθετα, είναι η αφήγηση ενός από τα δύο μέρη που προωθεί και στείλετε σήματα. Στην πραγματικότητα, η είσοδος της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είχε ήδη αποφασιστεί Σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008, χωρίς ακριβή ημερομηνία συμμετοχής. Με την ευκαιρία αποφασίστηκε η είσοδος του Κροατία και του 'Αλβανία, με την αναστολή της Βόρεια Μακεδονία στη συνέχεια έγινε δεκτός το 2020.
Τα αιτήματα ένταξης της Ουκρανίας και της Γεωργίας υποστηρίχθηκαν από τον Πρόεδρο Μπους, αλλά δεν έγιναν άμεσα δεκτά από τη Γερμανία και τη Γαλλία λόγω των αστάθειών που υπάρχουν σε αυτές τις χώρες. Επετεύχθη η συμφωνία με τις ΗΠΑ, υποδεικνύοντας στην τελική δήλωση της Συνόδου, μόνο οι δύο χώρες ως υποψήφιες για πρόσβαση στο ΝΑΤΟ χωρίς να ορίσετε συγκεκριμένη ημερομηνία για είσοδο στη Συμμαχία, υποβάλλοντάς την στην εκπλήρωση των προϋποθέσεων εισδοχής που ορίζονται από την Σχέδιο ΧΑΡΤΗΣ (Σχέδιο Δράσης Μέλους). Ο Πούτιν απάντησε σε αυτή την απόφαση της συνόδου του ΝΑΤΟ πρώτα με την εισβολή του Γεωργία
τον Αύγουστο του 2008 και στη συνέχεια με την αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας το 2014 μετά τα γεγονότα τηςEuromaidan.
Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί, προσθέτει ο γενικός, ο ιστορία της διεύρυνσης της Συμμαχίας, αναλύοντας το όσο το δυνατόν περισσότερο, διαφορετικά φαίνεται ότι η Συμμαχία έλαβε πραγματικά τις αποφάσεις διεύρυνσης αυτόνομα και όχι σε συντονισμό με τη Ρωσία και σύμφωνα με τις συνθήκες που υπογράφηκαν μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης οδήγησε το 1990 στην υπογραφή της Χάρτης του Παρισιού εντός του πεδίου εφαρμογής του Διάσκεψη για την ασφάλεια και τη συνεργασία στην Ευρώπη (CSCE) από τις 32 χώρες που ανήκαν στη ΔΑΣΕ, μεταξύ των οποίων υπήρχαν και οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση εκείνη την εποχή (σημερινή Ρωσία εκδ.).
Με την υπογραφή της Χάρτας του Παρισιού όλοι οι υπογράφοντες Συμμερίζονταν την αρχή ότι οι χώρες που έγιναν ανεξάρτητες και κυρίαρχες μετά την πτώση του τείχους μπορούσαν να κάνουν τις δικές τους ελεύθερες επιλογές για το μέλλον τους.
Σύμφωνα με αυτόν τον Χάρτη, το 1997 ο Ρώσος πρόεδρος Ο Γέλτσιν απαίτησε να συντονιστούν οι διευρύνσεις του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία: έτσι γεννήθηκε το λεγόμενο Ιδρυτικό Νόμο του NATO Ρωσία για τη σύγκριση και την έγκριση όλων των γεωπολιτικών τροποποιήσεων του ευρωπαϊκού εδάφους, ελεύθερος να επιλέξει αυτόνομα τη δική του εξωτερική πολιτική.
Το ΝΑΤΟ δεν άλλαξε ποτέ την πολιτική του για την ένταξη στη Συμμαχία που ιδρύθηκε στο Άρθρο 10 της Βορειοατλαντικής Συνθήκης που υπογράφηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο αναφέρει:τα μέλη μπορούν να καλέσουν, με ομόφωνη συγκατάθεσή τους, οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος είναι σε θέση να συμμορφωθεί με τις αρχές της παρούσας συνθήκης και να συμβάλει στην ασφάλεια…»
Αυτή η πολιτική αναφέρεται με την πάροδο του χρόνου ως "πολιτική ανοιχτής πόρτας" και ήταν στο πνεύμα και το σεβασμό της Χάρτας του Παρισιού.
Η Ρωσία τη δεκαετία του '90 υπό τον Γέλτσιν υπέστη μια μεγάλη πολιτική, οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση και αναζητούσε μια νέα ταυτότητα. Από τη δεκαετία του 2000, ο Πούτιν έδωσε στη χώρα μια νέα ταυτότητα και ανέπτυξε μια πολύ ελκυστική πολιτική για να επιβεβαιώσει εκ νέου τη ρωσική επιρροή στις χώρες της περιφέρειας της Ρωσίας.
Η πολιτική που ανέπτυξε ο Πούτιν ήταν πολύ διαφορετική από αυτή του Γέλτσιν. στιγματίζει τον Preziosa
Η νέα πολιτική που ορίζουν ορισμένοι αναλυτές νεοϊμπεριαλιστής προετοιμάστηκε νωρίτερα και εκδηλώθηκε σε όλες τις πτυχές του από το 2008 με την εισβολή στη Γεωργία κατά παράβαση του Χάρτη του Παρισιού και του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Ειρήνη μεταξύ Γαλλίας και Κίνας
Σχετικά με τις τρέχουσες διπλωματικές προσπάθειες της Γαλλίας και της Κίνας για την αποκατάσταση της ειρήνης στην Ουκρανία, ο Preziosa τόνισε ότι «η ελπίδα θα είναι η τελευταία που θα πεθάνει, ας λάβουμε υπόψη ότι ζούμε σε μια κοινωνία αβεβαιότητας και οι πόλεμοι είναι εξ ορισμού αβέβαιοι.
Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει ξεκάθαρος νικητής στο πεδίο μάχης της Ουκρανίας που φαίνεται να είναι στάσιμο. Οι πόλεμοι φθοράς είναι οι πιο αιματηροί και μακροχρόνιοι. Πρέπει να περιμένουμε το τέλος της ουκρανικής αντεπίθεσης και επομένως το τέλος του έτους για να έχουμε πιο ξεκάθαρες ιδέες για την τροχιά που θα ακολουθήσει αυτή η σύγκρουση.
Δυστυχώς, επειδή είναι ένας έμμεσος πόλεμος μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, το στρατηγικό πλαίσιο είναι πιο περίπλοκο γιατί πρέπει να λαμβάνει υπόψη τους στρατηγικούς στόχους των δύο δυνάμεων που βρίσκονται τώρα σε αντίθεση και εκτείνονται από τον Ινδο-Ειρηνικό έως την Αρκτική.
Ο ρόλος της Ευρώπης
Είναι ρεαλιστής σχετικά με τον ρόλο του Precious Europe: "σίγουρα η Ευρώπη, η οποία φαίνεται να έχει ζήσει στο"Belle Époque” μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, Σήμερα πρέπει να είναι περισσότερο υποστηρικτής της διαπραγμάτευσης και της ειρηνευτικής διαδικασίας, διότι τα σύνορα της σύγκρουσης βρίσκονται στην Ευρώπη και εάν η σύγκρουση πάρει άσχημη τροπή, το ευρωπαϊκό έδαφος στο σύνολό του θα κινδυνεύσει.
Με την είσοδο του Η Φινλανδία στο ΝΑΤΟ, τα σύνορα με τη Ρωσία έχουν αυξηθεί, είναι περίπου 1300 χιλιόμετρα περισσότερα και η ανάπτυξη νέων πυρηνικών όπλων στα σύνορα από τη Ρωσία έχει αυξήσει τα επίπεδα κινδύνου για τη Συμμαχία.
Είναι απαραίτητο να χαμηλώσει το επίπεδο της ρωσικής αντίληψης για την απειλή του ΝΑΤΟ και να πιέσει τη Ρωσία να είναι ο εγγυητής του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών μαζί με την Κίνα που φοβάται για την Ταϊβάν, υπογράμμισε ο στρατηγός Preziosa.
Fu Πούτινπροσθέτει ο στρατηγός, που αντιμετώπισε το γερμανικό κοινοβούλιο το 2001 διακήρυξε ότι η ελευθερία είχε πάρει τη θέση των κακοτυχιών της σοβιετικής σταλινικής περιόδου (οι «ιδέες της ελευθερίας» αντικατέστησαν τη «σταλινική ολοκληρωτική ιδεολογία» και στη συνέχεια στα γερμανικά: «Η Ρωσία είναι μια φιλική ευρωπαϊκή χώρα».)
Ήταν εκεί Κίνα να παρουσιάσει ένα ειρηνευτικό σχέδιο, σίγουρα βελτιώσιμο όπου στο πρώτο σημείο λέει: «Σεβασμός για την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα όλων των χωρών σύμφωνα με αναγνωρισμένους διεθνείς νόμους, συμπεριλαμβανομένων των σκοπών και των αρχών των Ηνωμένων Εθνών».
Με αυτόν τον Πούτιν και αυτή την Κίνα, η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να οικοδομήσει ένα ασφαλές μέλλον για τους πληθυσμούς της, η εναλλακτική θα είναι πολύ βαριά και για τη Ρωσία και για την Ευρώπη».
Εγγραφείτε στο newsletter μας!