(του Massimiliano D'Elia) Έχοντας φτάσει στη συμφωνία για το Ταμείο Ανάκαμψης μεταξύ των 27, ωστόσο, η αβεβαιότητα παραμένει για την εκταμίευση και τους ελέγχους που μπορούν να γίνουν στο μέλλον. Θα βοηθήσουν πραγματικά αυτά τα χρήματα την ανάπτυξη μεμονωμένων υποψηφίων χωρών; Θα μπορέσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε με ενάρετο τρόπο για να μην επιβαρύνουμε περαιτέρω τις επόμενες γενιές;
Διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα των σημερινών εφημερίδων γίνεται ήδη λόγος για μείωση των φόρων στην εργασία, αναμόρφωση του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων, ενιαία επιταγή 200 ευρώ για παιδιά έως 21 ετών, προσλήψεις σε σχολείο και υγειονομική περίθαλψη. κλπ, κλπ. Ιερά μέτρα αλλά απαιτούν διαρθρωτικές παρεμβάσεις, όταν τα 208 δισεκατομμύρια που προβλέπονται για εμάς είναι «ένας πυροβολισμός», που δεν είναι για πάντα και θα επιστραφεί με την πάροδο των ετών, μέχρι το 2054. Χρησιμοποιούνται για την αναγέννηση ή για τη στήριξη έργων που με την πάροδο του χρόνου ικανό να ενθαρρύνει την ανάπτυξη και την απασχόληση και όχι να αυξήσει το ήδη βαρύ δημόσιο χρέος μας.
Επιστρέφοντας στο χθες, όλοι ύψωσαν τη σημαία της νίκης, τη νίκη της Ευρώπης, της γαλλογερμανικής θέσης, της ιταλικής θέσης απέναντι στις χώρες του βόρειου άξονα, τις λεγόμενες φειδωλές. Αλλά σύντομα θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα που είναι πολύ, πολύ διαφορετική. Για να δαπανήσουμε τα 208 δισεκατομμύρια που έχει προγραμματίσει για εμάς η Επιτροπή της ΕΕ, θα χρειαστεί να παρουσιάσουμε το περίφημο σχέδιο ανάκαμψης μέχρι τον Σεπτέμβριο. Ένα σχέδιο που θα πρέπει να συμμορφώνεται κατ' αρχήν με τις ετήσιες συστάσεις που κάνει η ίδια η Επιτροπή σε κάθε χώρα έως τον Μάρτιο (για την Ιταλία: μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης, σχολείο, ψηφιοποίηση, εργασία και πράσινες επενδύσεις). Οι συστάσεις δεν ελήφθησαν φέτος, επομένως θα πρέπει να ληφθούν ως αναφορά αυτές του 2019. Η Επιτροπή θα έχει δύο μήνες στη διάθεσή της για να αξιολογήσει τα εθνικά σχέδια και στη συνέχεια να δώσει το πράσινο φως στη χρηματοδότηση. Τα χρήματα θα μπορούσαν να φτάσουν κοντά στην άνοιξη του 2021. Αλλά οι κυβερνήσεις της ΕΕ ανησυχούν για τις νέες μορφές ελέγχου από την ειδική πλειοψηφία των 27. Το Il Sole24Ore μιλά για άλλα ακανθώδες και αμφιλεγόμενα ζητήματά σας. Το πρώτο αφορά την εκταμίευση των χρημάτων από το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο είναι το νέο χρηματοδοτικό μέσο που θα επιτρέψει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να συγκεντρώσει 750 δισ. ευρώ στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Η δεύτερη πτυχή συνδέεται με την επιλογή να εξαρτηθεί η διανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων από τον σεβασμό του κράτους δικαίου.
Για τη χρηματοδότηση, το ίδιο μπορεί να γίνει μόνο αφού ακούσουμε τις άλλες κυβερνήσεις που εκπροσωπούνται στην Επιτροπή. Σε περίπτωση μη ομόφωνης συγκατάθεσης, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μπορεί να παρέμβει αλλά, στο κείμενο της συμφωνίας διευκρινίζεται, «…. Καμία απόφαση της Επιτροπής σχετικά με την ικανοποιητική επίτευξη των αντίστοιχων ενδιάμεσων και τελικών στόχων και την έγκριση των πληρωμών δεν θα ληφθεί έως ότου το επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συζητήσει πλήρως το θέμα…»..
Το θέμα είναι: θα πρέπει να παρέμβει το Συμβούλιο ή θα μπορέσει να παρέμβει; Επιπλέον, δεν διευκρινίζεται εάν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι υποχρεωμένο να λάβει τις αποφάσεις για οριστική συναίνεση. Δηλαδή, αν δεν υπάρχει ομοφωνία στην Επιτροπή για τη χορήγηση δανείου, δεν είναι ξεκάθαρο ποιος έχει τον τελευταίο λόγο. Για το λόγο αυτό, διευκρινίζει το Sole24Ore, η Ιταλία έλαβε γνώμη από τη νομική υπηρεσία του Συμβουλίου στην οποία αναφέρεται ότι τα συμπεράσματα της συνόδου κορυφής αυτού του Σαββατοκύριακου δεν αμφισβητούν την τελική εξουσία της Επιτροπής, σύμφωνα με το άρθρο 17 των Συνθηκών, στην επικύρωση και εξουσιοδότηση πληρωμών.
Όσον αφορά την κανόνας δικαίου για τον έλεγχο της απάτης και των παρατυπιών ανατίθεται στις ήδη εμπλεκόμενες εθνικές αρχές, στις οποίες μπορεί να προστεθεί το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο. Στο σημείο αυτό αποφασίστηκε να μην εμβαθύνει, αφήνοντας στο μέλλον τη βελτίωση των διαδικασιών σύμφωνα με τα γεγονότα που θα προκύψουν κατά καιρούς.
Οι χθεσινοί θριαμβολογίες θα πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίσουν μια διαφορετική πραγματικότητα, γεμάτη παγίδες, μια πραγματικότητα όπου κάποιοι ουσιαστικοί κανόνες έχουν μείνει «καπνισμένοι», δεν συμφωνήθηκαν επειδή είναι άβολοι και επειδή θα μπορούσαν να φέρουν τη σύνοδο κορυφής σε ένα δυστυχισμένο «συμπέρασμα». διατάσσοντας κατηγορηματικά το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου.
Η μόνη θετική πτυχή ήταν η ιταλική ενότητα μεταξύ της πλειοψηφίας και της αντιπολίτευσης στην υποστήριξη της κυβερνητικής δράσης υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού, Τζουζέπε Κόντε, ο οποίος δεν άφησε ποτέ την επιφυλακή του. Υπερασπίστηκε με τα δόντια του την «αξιοπρέπεια» της Ιταλίας. Οι επικρίσεις και οι αμφιβολίες που προέκυψαν στο τέλος της συνόδου κορυφής είναι φυσιολογικές υπό το πρίσμα των αποτελεσμάτων που προέκυψαν, διότι, όπως είδαμε, υπάρχουν πολλά ερωτήματα στα οποία κανείς δεν μπορεί να δώσει εξαντλητική απάντηση σήμερα.