(από τη Μαρία Στεφανία Καταλέτα) «Οι μόνοι μου φίλοι ήταν γουρούνια, οπότε κατέληξα να κινούμαι σαν αυτούς, στα τέσσερα«(Jean-Pierre Gosse, La Bête que j'ai été, 2005). Μεταξύ 1962 και 1984, Παιδιά 2.015, ηλικίας από δύο έως δώδεκα ετών, απελάθηκαν στη Γαλλία από το νησί Ρεϋνιόν. Πολλά από αυτά τα παιδιά ήταν ορφανά ή ανήκαν σε πολύ φτωχές οικογένειες. Για τους λόγους αυτούς ανελήφθησαν από τις κοινωνικές υπηρεσίες και η μεταφορά τους ήταν μέρος μιας ειδικής μεταναστευτικής πολιτικής που εφάρμοσε το Γραφείο για Ανάπτυξη της Μετανάστευσης στα Υπερπόντια Διαμερίσματα (BUNIDOM).
Ο στόχος που επιδιώχθηκε με αυτήν την πολιτική, η οποία οργανώθηκε, εφαρμόστηκε και υποστηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον νομάρχη Michel Debré, έναν γκωλιστή πολιτικό με μεγάλη επιρροή και πρώην πρωθυπουργό της πατρίδας, ήταν να επανεποικισμό ορισμένων αγροτικών περιοχών στη γαλλική επικράτεια Την ίδια στιγμή, μετρητής το ασυγκράτητο έξαρση πληθυσμού και η φτώχεια που μάστιζε τηνΝησί Ρεϋνιόν.
Η δημογραφική και οικονομική κατάσταση του νησιού ήταν πολύ σοβαρή. Ο πληθυσμός του νησιού το 1946 ήταν 225.000, ο οποίος το 1967 είχε φτάσει τις 416.000. Την ίδια περίοδο, ο αριθμός των γεννήσεων είχε αυξηθεί από 9.000 σε περισσότερες από 16.000. Το 1962 το νησί είχε έναν αριθμό ανέργων ίσο με 50.000 σε πληθυσμό 370.000 κατοίκων. Κάθε χρόνο παρουσιάζονταν 2.000 αιτήσεις εργασίας για μόνο 800 διαθέσιμες θέσεις και το 54% του πληθυσμού αποτελούνταν από άτομα ηλικίας κάτω των 20 ετών. Σε αυτό το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο η μεταναστευτική πολιτική από τη Ρεϋνιόν στο Εξάγωνο, για να αποσυμφορηθεί το νησί.
το cd"παιδιά του Creuse», Πήραν το όνομά τους από μια από αυτές τις γαλλικές αγροτικές περιοχές που έπρεπε να επανακατοικηθούν, μεταφέρθηκαν σε 83 διαμερίσματα στη Γαλλία. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτοί οι ανήλικοι έπεσαν θύματα απαγωγής, απέλαση και του κάθε είδους κακομεταχείριση, η οποία μείωση σε σκλαβιά e σεξουαλική κακοποίηση. Ασχολούνταν κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, αλλά οι σκληρές συνθήκες ζωής και εργασίας οδήγησαν πολλούς από αυτούς στον θάνατο ή την αυτοκτονία. Μόνο υπό την προεδρία του Φρανσουά Μιτεράν αυτό η μεταναστευτική πολιτική διακόπηκε.
Χάρη στα μέσα ενημέρωσης, τα πολυάριθμα ρεπορτάζ, τα απομνημονεύματα και τα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά έργα, αυτές οι ιστορίες δημοσιοποιήθηκαν και αναφέρθηκαν. Διάσημα ήταν τα βιβλία του Ζαν Ζακ Μαρσιάλ, Une enfance volee (2003) και La Déportation des Réunionnais de la Creuse. Témoignages (2004) της Élise Lemai, καθώς και η τηλεοπτική σειρά του Francis Girod, Το Pays des infants perdus (Γαλλία 3, 2003) ή η μεταγενέστερη ταινία Το L'Enfant de personne του Akim Isker (2021), μια παρόμοια ιστορία προβληματικής υιοθεσίας που έχει αναζωπυρώσει τη συζήτηση.
Αυτές και άλλες μαρτυρίες, που υπενθύμισαν Οι περιπέτειες του Όλιβερ Τουίστ di Τσάρλς Ντίκενς, είχαν την εκρηκτική δύναμη να αποκαλύψουν τη γαλλική αντίληψη της παιδικής ηλικίας, η οποία θα μπορούσε να υποβληθεί σε μια διαδικασία προσαρμογής που συνεπαγόταν επίσης τη διακοπή των οικογενειακών δεσμών και αυτών με την κοινωνία καταγωγής. Η υποκείμενη δημοκρατική ιδεολογία ήταν αυτή κάθε Γάλλος πολίτης, στην προκειμένη περίπτωση οι πολίτες του νησιού Ρεϋνιόν, θα μπορούσαν να μεταφερθούν οπουδήποτε στη Γαλλία χωρίς καμία δυσκολία. Από την άλλη πλευρά, η επαναλαμβανόμενη ρητορική στη φαντασία των κατοίκων της Ρεϋνιόν ήταν ότι το παιδί των Κρεολών μπορούσε να στερηθεί τα πάντα, ακόμη και τον εαυτό του από τις ηγεμονικές δυνάμεις, που εφάρμοζαν τις παλιές πρακτικές της αποικιακής καταπίεσης.
Χάρη στις πολυάριθμες λογοτεχνικές ανακατασκευές, το πρώην παιδιά του Creuse έχουν αποκτήσει, τις τελευταίες δεκαετίες, το θάρρος να αναλάβουν δράση νομικές ενέργειες κατά του γαλλικού κράτους, ζητώντας να δηλωθεί η ευθύνη, μαζί με την αναγνώριση των οικονομικών αποζημιώσεων. Έτσι, τη δεκαετία του 2000, το σκάνδαλο των παιδιών Creuse εξερράγη ξανά με σφοδρότητα τόσο στο νησί της Ρεϋνιόν όσο και στη Γαλλία, με αξιοσημείωτο αριθμό μαρτυριών πρώην απελαθέντων παιδιών, όπως π.χ. Jean Pierre Gosse, συγγραφέας de La Bête que j'ai été, και Βάλερι Άντανσον, καθώς και με τη γέννηση μιας σειράς συλλόγων αφιερωμένων σε αυτά τα παιδιά, όπως ο FEDD (Fédération des infants déracinés des DROMs), France Initiative Justice και την Ελβετία Ίδρυμα Guido Fluri.
Δυστυχώς, πολλές αγωγές απορρίφθηκαν από τα γαλλικά δικαστήρια, έτσι οι πρώην ανήλικοι απελάθηκαν, ακόμη και με τη βοήθεια δικηγόρων όπως π.χ. Elisabeth Rabesandratana, που έχουν υπερασπιστεί αυτή την υπόθεση, έχουν στραφεί στις πολιτικές αρχές. Ως αποτέλεσμα, το 2014, ηΕθνοσυνέλευση ψήφισε "ανάλυση μνήμης”, η οποία ανέφερε ότι η Η Γαλλία ήταν ηθικά υπεύθυνη απέναντι σε αυτά τα απελαθέντα παιδιά.