لورنزو کرمونسی ، فرستاده کوریره دلا سرا به لیبی ، با رهبران نظامی و سیاسی مصاحبه کرد تا بفهمد واقعاً در نزدیکی طرابلس در زمین چه اتفاقی می افتد.
"حقیقت این است که ما از جنگیدن با یکدیگر خسته شده ایم. فقط اقلیت کوچکی از چریکهای ما تصمیم گرفتند که از حمله شبه نظامیان طرهونا در طرابلس دفاع کنند و از دولت السراج دفاع کنند. عبدالرحمن ال کوت ، فرمانده 34 ساله "ال مرداس" ، شبه نظامی 250 نفره ای از چریک ها که دو سال پیش در صف اول قرار داشت و علیه م Isرده های داعش در سرت می جنگید ، توضیح می دهد که تقریباً همه آنها ماندن در مصراته را انتخاب کردند.
هیچ یک از فرماندهان دیگر در مورد رفتن صحبت نمی کنند. گویی جنگ های طرابلس که تنها 200 کیلومتر از اینجا فاصله دارد ، اصلاً مربوط به آنها نیست. "امروز همه چیز متفاوت از زمانی است که ما آماده داوطلب شدن و مرگ در سرت بودیم. این یک جنگ عادلانه علیه تروریست های جهادی بود ، بسیاری از آنها متعصب خارجی بودند. از طرف دیگر ، این یک جنگ داخلی بین لیبیایی ها است که اگر خون جدید نباشد ، منجر به هیچ چیز نخواهد شد. " از نظر او ، این اعداد و ارقام خود گویای این امر است: از تقریباً 260 شبه نظامی بزرگ و کوچک که نیروی نظامی Misrata ، گل سرسبد شورش های علیه قذافی در سال 2011 را تشکیل می دهند ، فقط چهار یا پنج نفر برای رفتن به طرابلس تصمیم گرفته اند. انجام دقیق حسابها دشوار است. هیچ کس لیستی از داوطلبان ندارد. اما تقریباً از حدود 0.000 هزار مرد مسلح ، کمتر از 500 نفر در طرابلس مستقر هستند. "ما در مورد آن مدت طولانی در میان خود صحبت کردیم. اختلافات خشونت آمیز نیز وجود داشت. اما تعداد کمی حاضرند به خاطر آن بمیرند سراج. پس از همه، نخست وزیر شکست خورد. بیش از حد ضعیف است، هیچ دنیایی نظامی ندارد، بحران اقتصادی را حل نکرده است، نمی تواند گفتگوی داخلی برای آرامش ملی را آغاز کند. کمتر از 5 درصد ما از آن حمایت می کنیم. ”عبدالرحمن می گوید. ابوبکر سداوی ، 44 ساله ، رهبر حزب محلی "کنفرانس جبهه ملی" ، که هدف آن کنترل شورای شهرداری مصراته است ، توضیحات سیاسی تری ارائه می دهد: "واقعیت جدید این است که برای اولین بار بسیاری از مردم مصراته حتی آماده هستند برای گفتگو در یک مساوی با هفتار ، که تا همین اواخر او را شیطان می دانستیم ». این جملات چیزی شگفت آور نیستند. این افراد هنگام جنگ علیه داعش ، با اطمینان جنگی اظهار داشتند که دشمن اصلی ترین آنها است. نوعی عامل خارجی در نیمه راه قذافی و بدترین جهادی ها. آنها اعلام كردند: "بعد از سرت ، او را از بنغازي بيرون خواهيم زد." از طرف دیگر ، ساداوی ، صریحاً درباره ضرورت شروع "گفتگوی ملی" محکم صحبت می کند ، که برای همه ، از هفتار ، تا رهبران تارحونا ، زینتان ، جنوب و شمال ، از جمله سیف العیام ، سیاسی ترین پسر قذافی که مدتهاست او می گوید که دوست دارد برای انتخابات کاندیدا شود. "او نیز ، سیف نیز چرا ، نه؟ به هر حال ، او مانند همه ما لیبیایی است. " و این نیز جدید است. تا پاییز گذشته در مصراته ، آنها ویرانه های جنگ سال 2011 را هنوز به شما نشان دادند ، زمانی که نیروهای نخبه کلنل شبه نظامیان تشکیل دهنده نیروی نظامی Misrata ، معادل 10000 هزار نفر را که 500 سرباز آنها هستند ، محاصره و بمباران کردند. برای سراج به طرابلس رفت. حدود ده مصاحبه کننده ای که طی چهار ساعت مصاحبه با آنها دیدار کردیم گفتند که آنها خواهان انتخابات هستند ، اما نه در مهلت محدود پیشنهاد رئیس جمهور فرانسه مکرون. «در 10 دسامبر رأی می دهید؟ دیوانگی است ما آماده نیستیم هنوز هم هرج و مرج بیش از حد وجود دارد. شاید در عرض یک سال ، "آنها می گویند. آنها از بیمارستان نظامی ایتالیا قدردانی می کنند ، به ویژه اگر به توسعه بیمارستان Misrata کمک کند. آنها سربازان فرانسوی را در خاک ملی نمی خواهند. "هیچ قاره مسلح نباید در قلمرو ما باشد. و ما به خوبی می دانیم که واحدهای فرانسوی در جنوب فعالیت می کنند. " اما این به هیچ وجه به معنای حمایت از مواضع رم در برابر پاریس نیست. آنها استدلال می کنند: «اختلافات شما بین اروپایی ها به ما مربوط نمی شود. لیبیایی ها درباره لیبی تصمیم خواهند گرفت ». من معتقدم که در لیبی حمایت از مقامات محلی و شرکت های دولتی ضروری است.