(توسط Francesco Pagano ، مدیر Aidr و رئیس خدمات فناوری اطلاعات در Spa Ales و Scuderie del Quirinale) بخش اساسی برنامه نسل بعدی اتحادیه اروپا مربوط به دیجیتال سازی و به ویژه روند مدرن سازی در سطح مدیریت عمومی و نهادهای عمومی است. در بخش فرهنگی ، این چشم انداز مطمئناً فرصتی برای تسریع (در برخی موارد شروع) معرفی سیستم های رایانه ای برای مدیریت بهتر میراث ، اماکن و استفاده شهروندان است. این خبر عالی است ، اما باعث ایجاد یک سری نگرانی ها می شود.

 در واقع خطر این است که در صورت عدم برنامه ریزی دقیق ، فرصت از بین می رود. اگر هدف ایجاد یک سیستم گسترده و مشترک باشد ، تعریف استراتژی های دیجیتالی سازی در بخش فرهنگی مستلزم شروع از منظری است که ایمنی را به عنوان یک اولویت مطلق قرار دهد.

از حریم خصوصی گرفته تا انعطاف پذیری تا حملات سایبری

در برنامه ریزی زیرساختهای دیجیتال ، دو عنصر نیاز به توجه ویژه به امنیت سایبری دارند. مورد اول با مفهوم حریم خصوصی و محافظت از داده های شهروندان مرتبط است. یکی از زمینه های استفاده از فن آوری های جدید در بخش فرهنگی ، و بیش از همه در بخش موزه ، استفاده از مردم است. مدیریت رزروها و دسترسی ها لزوماً شامل پردازش داده های شخصی است. فعالیتی بسیار ظریف ، که مستلزم تهیه استانداردها و رویه های دقیق است که امکان اطمینان از یکپارچگی داده های پردازش شده را ممکن می سازد.

نه تنها این: استفاده از ابزارهای ارتباطی "هوشمند" ، مانند واقعیت افزوده ، شامل اشکال تعامل با همان دستگاههایی است که بازدیدکنندگان برای دسترسی به محتوای دیجیتال استفاده می کنند. به عبارت دیگر ، مدیران سیستم های دیجیتال می توانند یک شبکه بسیار بزرگ و متغیر را به صورت روزانه مدیریت کنند ، جایی که مدیریت امنیت در اولویت اصلی است. در حقیقت ، در چنین شرایطی ، اثرات یک حمله سایبری می تواند عواقب بسیار جدی داشته باشد.

پشت صحنه: اطمینان از یکپارچگی سیستم

پیش شرط استفاده موثر از سیستم های دیجیتال ایجاد سیستمی در سطح ملی است که تجمیع و تجزیه و تحلیل داده های موجود را در مقیاس وسیع امکان پذیر می کند. به عبارت دیگر ، حداکثر اثربخشی فرآیند دیجیتال سازی هنگامی بدست می آید که هر موضوع به یک "گره" تبدیل شود که امکان اشتراک داده و دسترسی به بقیه شبکه را فراهم می کند. مفهومی که حتی ممکن است بدیهی به نظر برسد ، اما در پانورامای فعلی یک سری مشکلات از نظر امنیت سایبری ایجاد می کند. در واقع نقشه م institسسات موزه در کشور ما بسیار متنوع است و در کنار برتری هایی که برای تأمین امنیت سیستم های اطلاعاتی در منابع و مهارت های خود سرمایه گذاری کرده اند ، شامل بسیاری از واقعیت های (بسیار زیاد) است که از این نظر تأخیر سنگینی را متحمل می شوند. .

با تکیه بر این نظریه که سطح انعطاف پذیری کلی شبکه با ضعیف ترین نقطه آن برابر است ، مسئله آشکار می شود. قبل از رسیدن به هدف مدیریت مشترک و گسترده سیستم های IT ، لازم است از سطح امنیتی کافی برای همه گره هایی که بخشی از شبکه هستند اطمینان حاصل کنید. این هدفی است که به نظر می رسد آرمانشهر است. بنابراین ، رویکرد احتمالی به فرآیند ممکن است اجرای مرحله ای باشد ، که تعریف دقیق استاندارد هایی را که م institutionsسسات باید "وارد" سیستم کنند ، فراهم می کند.

اهمیت عامل انسانی

موفقیت این مسیر علاوه بر منابع تخصیص یافته ، با روشهای تهیه چارچوب امنیت سایبری در حوزه فرهنگی تعریف خواهد شد. اگر اجرای ابزارهای فنی کافی نشان دهنده اولین و بارزترین تحقق برای رسیدن به هدف باشد ، تمایز واقعی مربوط به توانایی تجهیز همه اپراتورهای موجود در بخش با مهارتهایی است که امکان استفاده آگاهانه از ابزارهای فناوری اطلاعات و در نتیجه رعایت ایمنی را فراهم می کند. رویه ها این یک کار متوسط ​​تا بلند مدت است که باید در اسرع وقت آماده شود. سرانجام ، با انجام این کار ، لازم است فوراً پیش بینی هایی که در نسخه جدید بخشنامه حریم خصوصی الکترونیکی اروپا ، موضوع مذاکره در هفته های اخیر ، ظاهر می شود ، مورد توجه قرار گیرد. در حقیقت ، کار در افق دیگری ما را در معرض خطر مجبور شدن به انجام دوباره کارها قرار می دهد.

 بهتر است ، یک بار فکر کنید ، اول.

باید دیجیتال سازی بخش فرهنگی از امنیت آغاز شود