In La Stampa legt Domenico Quirico zonder woorden het moeras van de Sahel uit, een gebied van de wereld waar reguliere legers hebben gefaald en waar terroristische milities een grotere greep op de lokale bevolking hebben, een beetje zoals wat er na bijna 20 jaar in Afghanistan gebeurde. van oorlog nutteloos, gezien de resultaten die in het veld zijn achtergelaten ten gunste van de burgerbevolking. Italië bereidt zich daarom voor om een militair contingent te sturen dat moet opereren in de dodelijke "zone van de drie grenzen" ter ondersteuning van de 5.000 Franse soldaten en snel uiteenvallende regimes. We zullen moeten samenwerken, legt Quirico uit, met legers zoals de Malinese die de rapporten van de Verenigde Naties die ze aanspreken als een vandaalschot dat verantwoordelijk is voor moordpartijen onder de bevolking die ze in plaats daarvan zouden moeten verdedigen.
De geallieerde regeringen, Mali en Burkina Faso, doen niet al te heimelijk zaken met jihadistische formaties, waaronder de "Steungroep voor islam en moslims"Gsim, verbonden met Al Qaeda, en de" Islamitische Staat van de grote Sahara ". Er zijn gebieden in de Sahel waar de facto wapenstilstanden bestaan tussen jihadisten en lokale legers en waar mannen en voertuigen van islamistische groeperingen vrij rondlopen in dorpen, sporen en steden in ruil voor het opschorten van aanslagen. Kortom, we zijn er om de Fransen te helpen in een moeras waaruit het onmogelijk is om eruit te komen, behalve met een Italiaanse dood als bruidsschat. Waarschijnlijk is de Italiaanse strategie om zich in dat gebied te vestigen om te proberen de migrantenstroom naar ons land, dat nu als Turks-Russisch grondgebied wordt beschouwd, te beheersen. Het is geen toeval dat Frankrijk nu pas de 7 rode terroristen heeft vrijgelaten die jarenlang in vrede over de Alpen hebben geleefd. Een dankbetuiging aan Italië dat het zich met gesloten ogen in de hel van de Sahel heeft geworpen.
Het budget van de Franse missie. Tien jaar van de Franse oorlog tegen het terrorisme waren rampzalig. Aan de ene kant heeft de massale mobilisatie van strijdkrachten enorme kosten met zich meegebracht, 2 miljard euro per jaar, aan de andere kant tweeduizend vijfhonderd doden in Mali, Burkina Faso en Niger alleen al in 2020, twee miljoen vluchtelingen, de jihadistische groeperingen die controle uitoefenen. Uitgestrekte gebieden, vermenigvuldigen de strijd tussen gemeenschappen met een slimme strategie, rukken op in de richting van de Golf van Guinee. De bloedbaden vermenigvuldigen zich en blijven onbestraft, waarbij burgers meer worden gedood door het leger dan door de jihadisten. Er is onlangs ook een zeer krachtige informatiecampagne gevoerd tegen de Franse aanwezigheid na de dood van 19 onschuldige burgers in Bounti in Mali als gevolg van een Franse luchtvaartfout.
Tijdens de top met de 5 regeringen van de Sahel verzekerde Macron dat de Franse militaire aanwezigheid niet zal afnemen, maar voegde er een woordje aan toe: "onmiddellijk". Hij sprak toen over het ‘Saheliseren’ van de oorlog.
DE ANALYSE VAN DE ALGEMENE PASQUALE PREZIOSA
De situatie in Mali is vergelijkbaar met die in Afghanistan aan het begin van de "Global War on Terrorism". Sommige analisten hebben Mali het "nieuwe Afghanistan" van Afrika genoemd.Er circuleert informatie voor een nieuwe Europese operatie genaamd "Takuba" voor de strijd tegen jihadistische cellen in de Sahelregio, inclusief Mali, in de nasleep van de reeds lopende Barkhane-operatie. Duitsland en Spanje sloten zich niet aan bij de uitnodigingterwijl deItalië lijkt bereid speciale troepen in te zetten, wordt gezegd voor het begeleiden, in gemeenschap met de Franse, promotors van het initiatief. Het werkgebied wordt bepaald door sectoranalisten "epicentrum van wereldwijde Jihad ".
Bovendien zijn als gevolg van de strijd tegen het iihadisme in sommige gebieden van Irak en Syrië nog steeds militaire operaties van een grote coalitie met veel betrokken machten aan de gang, waarvan de resultaten niet zeker of nog niet definitief lijken. De opening van een nieuwe operatie om het jihadisme te bestrijden met de deelname van een aantal landen en minimale krachten doet twijfels rijzen over de effectiviteit van de mondiale strategie om het terroristische fenomeen te bestrijden.
Met name Italië zou zich, na Afghanistan en nu de pandemie nog gaande is, in vraag moeten stellen over de lijnen die moeten worden gevolgd om een niveau van nationale veiligheid te waarborgen dat past bij het nieuwe wereldkader dat een zeer veeleisende strategische concurrentie ziet om de toekomst te winnen. De stabilisatie van het internationale kader zal niet zonder verrassingen zijn. Het is noodzakelijk om toevlucht te nemen tot geschiedenis en zijn leringen, vooral die geërfd van het oude Romeinse rijk als gevolg van bedreigingen vanuit het zuiden. De veiligheid van het rijk werd verkregen door de landen van Noord-Afrika te versterken en niet door de inspanningen te verspreiden in gebieden van weinig commercieel of strategisch belang.
La Libië, la Tunesië en l 'Algerije, om er maar een paar te noemen, zijn de landen van strategisch belang voor de veiligheid, niet alleen voor Italië maar voor heel Europa. Militaire operaties, zelfs als ze vredeshandhaving zijn, brengen zeer hoge kosten met zich mee, zelfs voor de G7-landen die na de pandemie de staatsschuld moesten verhogen tot nooit eerder geziene niveaus. Militaire operaties brengen bepaalde kosten met zich mee, maar de opbrengsten zijn onzeker. Il Mali vertegenwoordigt het nieuwe "Quagmire of problemen" waarin ze niet wegglippen om niet alleen een grote financiële schuld na te laten aan de volgende generaties, maar ook een strategische schuld in het buitenlands beleid.