door Massimiliano D'Elia
Het besluit om lid te worden van de NAVO was waarschijnlijk de beste keuze die Turkije heeft gemaakt op het gebied van buitenlands beleid, gezien zijn rijke historische erfenis, gekenmerkt door culturele, sociale en religieuze tegenstellingen tussen het Westen en het Oosten. Turkije werd in 1952 samen met Griekenland toegelaten tot het Bondgenootschap, omdat de regering-Truman geloofde dat het in bedwang houden van het communisme in Europa niet mogelijk was zonder hun deelname.
Tijdens de Koude Oorlog beschermde het NAVO-lidmaatschap Turkije tegen een invasie door de voormalige Sovjet-Unie en droeg het bij aan de economische ontwikkeling van het land, in lijn met de westerse landen.
Tegenwoordig, tijdens het Erdogan-tijdperk, zijn de betrekkingen met de NAVO vaak scheefgetrokken, waarbij onbegrijpelijke pieken van spanning zijn bereikt. Veel leden van de Alliantie vragen zich af of het nog steeds gepast is om zo’n controversieel land in de gelederen te hebben. Turkse diplomaten, op verschillende manieren denktank ze benadrukken de vaardigheid van generaties Turkse staatslieden die onvermoeibaar hebben gewerkt om Ankara veilig te houden. De leiding van bijvoorbeeld Ismet Inon het was van cruciaal belang om te voorkomen dat Turkije betrokken zou raken bij de Tweede Wereldoorlog en zou worden binnengevallen door nazi-Duitsland, terwijl het toch een bondgenoot van het Westen zou blijven.
Il Kemalistisch regime het was vooruitziend genoeg om betrokkenheid bij internationale conflicten te vermijden, vooral om de economische ontwikkeling te behouden. Naast diplomatieke behendigheid heeft het NAVO-lidmaatschap Turkije in staat gesteld zijn ontwikkelingsdoelstellingen na te streven en tegelijkertijd de veiligheid en veerkracht te waarborgen.
De proactieve houding van Turkije ten aanzien van cruciale NAVO-missies, zoals Kosovo en Afghanistan, heeft het land een gezaghebbende stem gegeven in het Bondgenootschap. Als gevolg hiervan hebben verschillende Amerikaanse regeringen aandacht besteed aan de veiligheidsproblemen van Ankara, waaronder het Koerdische separatisme en de bedreigingen vanuit het Rusland van Vladimir Poetin. In november 2015, nadat Turkije een Russisch straaljager had neergeschoten in het Turkse luchtruim (het eerste incident van een NAVO-land sinds 1952), moest Poetin goed nadenken over hoe hij militair zou reageren op een NAVO-lidstaat.
Zonder het NAVO-lidmaatschap is het aannemelijk dat Turkije sinds 2014 een lot heeft ondergaan dat vergelijkbaar is met dat van Oekraïne. Volgens sommige opiniepeilingen uit 2022 beschouwt de meerderheid van de Turkse bevolking de Verenigde Staten als de grootste bedreiging, terwijl slechts 19% Rusland als de grootste bedreiging ziet. zelfde manier. Onder leiding van Erdogan heeft Turkije consequent geprobeerd de NAVO-veiligheid in gevaar te brengen door middel van een reeks roekeloze initiatieven. Deze acties lijken uitsluitend gericht te zijn op het trekken van meer aandacht, met als doel het behouden van een internationale relevantie die essentieel wordt geacht om blijvende eisen te stellen. Turkije heeft een dubbelzinnige aanpak als internationaal criterium gekozen, wat argwaan en wantrouwen wekt bij de westerse gemeenschap.
Wat betreft de kwestie van het Scandinavische lidmaatschap van de NAVO verzette Erdogan zich tegen de ratificatie en de aankoop van het Russische S400-raketverdedigingssysteem, waardoor Turkije tijdelijk werd uitgesloten van het multinationale F-35-programma. Afgelopen augustus werd de eerste F-35 geleverd aan de Turkse luchtmacht, als onderdeel van een bestelling die de komende jaren 100 gevechtsvliegtuigen omvat, waarvan er al 30 zijn goedgekeurd. Turkije maakt sinds 35 deel uit van het F-1999-programma en de Turkse defensie-industrie heeft een actieve rol gespeeld in de vliegtuigproductie en heeft 1,25 miljard dollar geïnvesteerd in de ontwikkeling van het vliegtuig.
Concluderend kan worden gezegd dat Turkije de NAVO niet alleen niet in de steek moet laten, maar ook niet kan verlaten. Zijn soms dubbelzinnige beleid kan een element van kracht voor het Bondgenootschap vertegenwoordigen, vooral op een internationaal kruispunt dat cruciaal is geworden voor regionale evenwichten in het bredere Middellandse Zeegebied.
Abonneer je op onze nieuwsbrief!