(przez Paolo Giordani) Prawie 100 dni po rozpoczęciu przez Moskwę „specjalnej operacji wojskowej” (postsowiecka wersja brytyjskiego niedopowiedzenia prawie zawsze ma ironiczne implikacje), hipoteza o zawieszeniu broni na Ukrainie i rozpoczęciu „poważnych” negocjacji wciąż wydaje się odległy z różnych powodów.
Pierwszym i najbardziej oczywistym jest to, że nie tylko bezpośredni rywale, Rosja e Ukraina, ale także Stany Zjednoczone i Chiny, uważają, że z pola bitwy można jeszcze czerpać korzyści: polityczne, bo kiedy „poważne” negocjacje w końcu się otworzą, lub geopolityczne, w obliczu globalnej reorganizacji, po której ta wojna (nazywamy rzeczy po imieniu) nieuchronnie nastąpi. Drugi tobrak wiarygodnego mediatora.
A Putin i jego świta, teraz, gdy cele krótkoterminowe zostały przedefiniowane i naprawiono błędy militarne pierwszej fazy, wydaje się, że przynajmniej dogodne jest zakończenie operacji Donbass i spróbuj zacisnąć szczypce na południe, w kierunku Mikołajów e Odessa, aby dotrzeć do Naddniestrze.
W Moskwie są też tacy, którzy marzą o tym, by móc wrócić do pierwotnego pomysłu:pozostawić Ukraińcom tylko Galicję i Wołyń i stworzyć nowy podmiot sfederowany „Noworosję", ten Nowa Rosja. Właściwie to marzenia. Zelensky natomiast amerykańskie i brytyjskie „jastrzębie” skupiają się na dostawach nowej i potężniejszej broni, w tym myśliwców rozbieranych i składanych na miejscu, (nie pociski średniego zasięgu, powiedział wczoraj prezydent Biden), aby zwiększyć trudności armii rosyjskiej i ewentualnie odwrócić bieg konfliktu lub w każdym razie zmusić Putina do łagodniejszych rad.
Stany Zjednoczone, choć starając się uniknąć eskalacji nuklearnej, odzyskują hegemonię w Europie (zaniedbywanej przez Trumpa), uzyskują nieoczekiwaną ponowną konsolidację, a nawetrozszerzenie NATO (kosztem nieuniknionych ustępstw wobec Turcji Erdogana), możliwość znacznego osłabienia Rosji.
Dla Chiny, tytan handlu międzynarodowego, ta natychmiastowa wojna jest uciążliwa, ale ma tę zaletę, że zmusza Stany Zjednoczone, pomimo dyplomatycznych wysiłków Bidena w sektorze Indo-Pacyfiku, do skupienia się „medio tempore” na teatrze europejskim, do nadania nowego impulsu do tej alternatywnej w stosunku do dolara architektury ekonomiczno-finansowej, nad którą Xi Jin Ping pracuje od jakiegoś czasu i definitywnego przekazania azjatyckiemu gigantowi potężnego sojusznika, ale już nie hegemona: sensacyjne odwrócenie równowagi sił w porównaniu do Era sowiecka.
Kto jest najbardziej zainteresowany podjęciem działań na rzecz zawieszenia broni i otwarcia „prawdziwych” negocjacji?
Turcja Erdogana, członek Sojuszu Atlantyckiego, poruszający się autonomicznie, ma na celu stworzenie nowoczesna reedycja Imperium Osmańskiego dlatego musi mieć możliwość akredytacji jako wschodząca potęga w regionie: czy jest lepsza okazja niż mediacja między dwoma bojownikami? Europa, która jest najbardziej ukarana konfliktem, również byłaby zainteresowana podjęciem działań. Ale w tym momencie musimy zadać sobie pytanie: która Europa powinna podjąć inicjatywę? Nie tyle kraje byłego sowieckiego czy bałtyckiego Wschodu, które w Federacji Rosyjskiej zawsze widziały i nadal widzą, tym bardziej po 24 lutego, niewygodnego i groźnego sąsiada, a który teraz Boris Johnson chciałby zwabić w jakiś sposób „Święty sojusz” trochę antyrosyjski i trochę antyeuropejski. Byłaby zainteresowana aktywizacją historycznego jądra krajów Eurwestern - Niemcy, Francja, Włochy - że najpierw ze Związkiem Radzieckim, a później z Federacją Rosyjską znaleźli modus vivendi w imię Realpolitik i wspólne cele interesów (w tym, nie oszukujmy się, integracja producentów i konsumentów surowców).
W rzeczywistości Macron, Scholz i wreszcie także Smoki coś, co zrealizowali, rejestrując postępy w „dyplomacja zbożowa”. Z wielkim trudem, bo istnieje i zawsze będzie zasadnicza różnica między agresorem a atakowanym. Jednak w niektórych przypadkach niewystarczająca zaradność może być kosztowna. Za rogiem, w nowym porządku globalnym, istnieje ryzyko, że: stara Europa, jeśli to możliwe, liczy się jeszcze mniej niż dzisiaj. Istotne jest, abyUe - zawsze rozwijała się za każdym razem, gdy musiała przezwyciężyć wewnętrzne i zewnętrzne sytuacje kryzysowe - odkryć na nowo jedność i skorzystać z okazji, jaką daje ci ten szczególny moment, aby rozwinąć cały swój potencjał i nadać kształt skutecznej, a nie tylko zdeklamowanej, wspólnej polityce zagranicznej i bezpieczeństwa.
