(by Andrea Pinto) Zarządzam w Bengazi. Haftar nie pozwolił, by prezydencki samolot z premierem Abdelhamidem wylądował na lotnisku w Bengazi. Z kolei parlament nie przegłosował ustawy budżetowej o nowym premierze, co jest wyraźnym sygnałem, który podkreśla polityczną słabość premiera Libii. Wydaje się, że jest świadkiem już widzianej historii, z poszukiwanym przez Zachód tymczasowym premierem do następnych wyborów prezydenckich 24 grudnia i dowódcą wojskowym, który ma mocno w ręku terytorium na wschodzie, obszar najbogatszy w złoża ropy naftowej cały kraj.
Aby przeciwstawić się Abdelhamidowi, Haftar już szykuje niespodziewany ruch, aby nominować syna w następnych grudniowych wyborach. Najmłodszy z jego sześciorga dzieci, Saddam, obejmie dowództwo chwalebnej „Libijskiej Armii Narodowej”, organizacji wojskowej założonej przez Haftara, która walczyła o uwolnienie Cyrenajki od milicji dżihadystycznych. Jedyną bolączką jest to, że jego szkolenie wojskowe nie objęło Trypolisu (obrona przed Turcją), pomimo wsparcia dronów i najemników rosyjskich, emirackich, egipskich, czadyjskich i sudańskich. Dlatego Haftar powierzył obie brygady swojemu pierworodnemu. Do Saddama brygada „Tareq Ben Zyad” i Khaleda „106”.
Plan Haftara popierają Emiraty, Egipt i inne kraje sunnickie, które chcą zahamować wzrost w Libii Bractwa Muzułmańskiego, które, jak wiadomo, jest wspierane przez Turcję. Mimo apeli społeczności międzynarodowej, w tym Włoch, o wysłanie Rosjan i Turków z terytorium północnoafrykańskiego kraju, prywatne rosyjskie milicje, takie jak milicje Wagnera i regularnych żołnierzy tureckich, są nadal obecne na terytorium i nadal mogą wpływać na stabilność kraju w przeciwnym kierunku. Haftar z pomocą Rosjan mógłby wznowić działania wojskowe kiedy i jak chce. W międzyczasie jego dzieci bardzo często wyjeżdżają za granicę w poszukiwaniu wsparcia finansowego, ale także politycznego. Ostatnie podróże do Emiratów, Egiptu i Cremonesi w Republice również mówią o Izraelu, są tego dowodem.