(door Francesco Pagano, directeur van Aidr en hoofd van IT-diensten bij Ales spa en Scuderie del Quirinale) Onder de vele veranderingen die tegen 2020 zijn opgelegd, is de introductie van 'flexibele' werkmethoden een van de kwesties die meer aandacht heeft gekregen in de publieke opinie . Het is zelfs algemeen bekend dat na de lange periode van werken op afstand, ingegeven door de noodzaak om het hoofd te bieden aan de lockdown die is opgelegd om de pandemie door Covid-19 te bestrijden, slim werken zal worden aangenomen als een 'normale' formule, zowel in de privésfeer als in institutioneel niveau.
Tijdens deze fase van gedwongen experimenten realiseerden alle betrokkenen zich de voordelen verbonden aan het wegnemen van de beperking van de aanwezigheid op de werkplek, samengevat in een verbetering van de levenskwaliteit van werknemers (vooral in termen van levensduur) en een daaruit voortvloeiende verhoging van de productiviteit.
Als de voorspelling van een massale acceptatie van de formule acceptabel is, moet het overschrijden ervan echter een misverstand uit de weg ruimen: wat miljoenen Italiaanse arbeiders in deze lange maanden hebben meegemaakt, is zeker niet "slim werken". In feite was het een kwestie van simpel 'werken op afstand', iets veel minder complex (en minder innovatief) dan wat slim werken eigenlijk vertegenwoordigt. Bij werken op afstand "verplaatsen" we de werkplek gewoon van het kantoor naar het huis van de werknemer. Een transformatie dus die alleen invloed heeft op de plaats, maar niet op de prestatiemethoden en die wordt gekenmerkt door dezelfde starheid als een traditionele activiteit.
Het concept van slim werken is daarentegen van nature flexibel en stelt je in staat om op verschillende fronten te variëren: zowel qua uren als qua plek waar je werkt. Dit alles laat de werknemer echter zelf de mogelijkheid om te kiezen hoe, waar en wanneer hij zijn bedrijf wil lenen.
Kortom: echt slim werken vertaalt zich niet alleen in het aanbieden van tools voor externe toegang, maar ook in een echte reorganisatie van werktijden en werkwijzen, door het creëren van een ecosysteem dat maximale vrijheid moet bieden aan degenen die hun werk uitlenen. .
Het gevolg van deze afname van "agile werken" is dat slim werken het niet mogelijk maakt, zoals sommigen lijken te hebben begrepen door alleen de economische voordelen ervan te grijpen, de fysieke dimensie van het kantoor te ontmantelen. Het vereist eerder een verbouwing, met verschillende kenmerken. De slimme werker heeft namelijk nog steeds een fysieke plek nodig om collega's te ontmoeten of face-to-face samen te werken. Deze fysieke plek moet echter andere kenmerken hebben dan we gewend zijn, bijvoorbeeld door vergaderruimten beschikbaar te stellen die zijn uitgerust voor videoconferenties, geavanceerde Unified Communication and Collaboration (UCC) -tools, infrastructuren die (ook op cyberveiligheidsniveau) zijn ontworpen om externe en mobiele toegang.
Kortom: we staan voor een situatie waarin alle voorwaarden aanwezig zijn om de transitie naar slim werken werkelijkheid te laten worden.
Maar we moeten ons ervan bewust zijn dat het niet voldoende is om werknemers een laptop te geven en ze naar de woonkamer te sturen om hun werk te doen. De praktische versie vereist inzet, investering en planning.
Het vereist vooral een evolutionaire sprong op cultureel niveau. Zeker in die sectoren, zoals het openbaar bestuur, die historisch gezien de neiging hebben om weerstand te bieden aan verandering. De hoop is dat dit allemaal kan gebeuren. Snel.