(autor: Davide D'Amico, inżynier, członek zarządu AIDR i dyrektor wykonawczy MIUR) COVID 19 sprzyja przyspieszeniu innowacyjności administracji publicznej i przedsiębiorstw, a bardziej ogólnie społeczeństwa na poziomie globalnym. Pod pewnymi względami „wirus” był zabójczym zastosowaniem różnych procesów: od smartworkingu, po zakup towarów online i korzystanie z usług sieciowych nie tylko firm, ale także administracji publicznej.
Część kraju zrozumiała, że technologia cyfrowa może być destrukcyjnym narzędziem poprawy jakości życia, nawet w sytuacjach kryzysowych. Popyt na usługi cyfrowe rośnie zatem wśród obywateli, którzy w wielu przypadkach zrozumieli, jak często lepiej jest pozostać w domu (z pozytywnymi skutkami również dla środowiska i zanieczyszczenia), oszczędzać czas w ruchu i korzystać z technologii cyfrowej. , który także dzięki systemowi SPID (Public Digital Identity System) ma dziś swój unikalny sposób dostępu do procedur, a to z pewnością nie jest sprawa trywialna, biorąc pod uwagę rosnącą liczbę użytkowników. Jeśli połączymy to z infrastrukturą cyfrową Pago PA i aplikacją IO, możemy powiedzieć, że obywatele od teraz będą mieli duże uproszczenie w relacjach z administracją publiczną. Oczywiście pod warunkiem przeprojektowania szeregu procesów, które w back office nadal są o różnym stopniu złożoności, w niektórych przypadkach dzięki zarządzaniu, które z natury ma „instytucjonalną niechęć” do innowacji, ponieważ im bardziej jest on destrukcyjny, tym bardziej stwarza ryzyko wysokie bankructwo. Tak więc wprowadzanie innowacji do procesów jest często postrzegane jako potencjalny problem, ponieważ sektor publiczny wykorzystuje zasoby podatników (głównie pochodzące z podatków) do tworzenia usług i zarządzania nimi, a tym samym do zmiany procesów, onieśmiela polityków, administratorów i menedżerów, którzy widzą możliwe bankructwa, niewłaściwe wykorzystanie publicznych pieniędzy.
Dlatego też wprowadzanie innowacji do PA jest problemem głównie kulturowym, mającym skutki prawne i administracyjne, które mogą być również skorelowane z profilami odpowiedzialności za szkody poniesione przez Skarb Państwa. W praktyce system reguł i standardów nie niesie ze sobą ryzyka innowacji, wręcz przeciwnie, można powiedzieć, że jest budowany, aby go uniknąć. Aby złagodzić te „przeciwciała” dla innowacji, jedną z hipotez jest wprowadzenie w administracji publicznej, biurach innowacji i laboratoriach, które mogą być bezpośrednio lub pośrednio związane z BRT (odpowiedzialnym za transformację cyfrową), w których procesy i technologie są narzędziami pomocniczymi do eksperymentowania z nowymi pomysłami, które mogą ulepszyć istniejące usługi i procesy lub wprowadzić nowe. Wprowadzenie na poziomie strukturalnym biur, które mogą „swobodnie eksperymentować”, oznacza danie menedżerowi możliwości niepowodzenia, a tym samym podjęcia ryzyka związanego z pomysłami, które w innym przypadku nigdy nie zostałyby wdrożone w sektorze publicznym. Oznacza to otwarcie PA na świat zewnętrzny, dając możliwość radzenia sobie z modelami usług sektora prywatnego (również patrząc na startupy), które można by zbadać i dostosować do sektora publicznego.
Oznacza to promowanie „kultury eksperymentowania” i możliwość zabrania głosu personelowi wewnętrznemu, aktywowanie procesów szkoleniowych mających na celu komunikację liderów i wyłanianie innowacyjnych pomysłów, aby sprzyjać eksperymentowaniu hipotez w celu udoskonalenia procesów od dołu. I znowu oznacza to aktywowanie, w ustrukturyzowany, a nie „jednorazowy” sposób partnerstw z sektorem prywatnym w celu stworzenia ekosystemu innowacji, w którym podmioty zewnętrzne mogą przyczynić się, również poprzez mechanizmy wynagradzania, do realizacji projektów innowacyjnych i skażenia PA z nowymi modelami i paradygmatami. Wreszcie, istotne byłoby stworzenie sieci tych urzędów w celu wzmocnienia wymiany doświadczeń i wydobycia ukrytej wiedzy, która w wyniku wewnętrznych projektów PA może stanowić wspólną wartość i „placówki innowacyjne” dla całego kraju.